Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 20

66
virðist frekast hugsa um þacS, að ginna og klófesta
menn. Að keppa hvor viS aðra í því. Leita að
nýjum vörum til þess að kyssa. Ekkert sé heilagt í
augum þeirra. Ekkert fullnægi þeim. Sannleikur-
inn sé, að sálir beggja kynanna séu að meira eða
minna leyti sofandi. Og að “modern” stúlkur vest-
an hafs hafi engar siðferðishugmyndir, enga sóma-
tilfinningu. Ást og alt rómantískt sé dáið út í þess-
ari nýja tímans Ameríku. Þegar kona nái fertugs
aldri sé hjarta hennar autt og tómt, sál hennar geymi
engar dýrar minningar. Og þegar karlmennirnir séu
um fimtugt, þreyttir eftir harða baráttu, baráttu, sem
var háð til þess einungis, að auðgast veraldlegum
auðæfum, þá fyrst fari þeir, þessir Mammons-þrælar,
að sjá, hvers þeir hafi farið á mis.
Hún minnist á starf sitt í sambandi við ameríska
herinn á Frakklandi og Englandi. Hún átti tal við
ameríska æskumenn hundruðum, þúsundum saman.
Átti tal við særða menn og dauðvona, hrausta og
kappsama, en kannske einmana. Níu tíundu þeirra,
segir hún, mintust aldrei á unnustur sínar eða vin-
stúlkur. Amerísku hermennirnir, hávaði þeirra,
mintust að eins mæðra sinna. Mæður þeirra. Kon-
urnar, sem nú eru komnar yfir fertugt, fimtugt, kon-
ur, sem höfðu hærri, göfugri hugsjónir en þær, sem
nú eru ungar. Um þessar konur hugsuðu þeir, þess-
um konum unnu þeir, minning þeirra var þeim helg.
Og í einverunni þráðu þeir þær, litu andlit þeirra fyrir
augum sálar sinnar.