Rökkur - 15.05.1922, Síða 36

unum. Eitt orð iþaut án afláts eftir öllum þráðum
heila hans, orðið: æfintýri, æfintýri!
Mamma hans tók hann í fang sér, settist á hesta-
pteininn og horfði á kvöldroðann um stund.
Svo hóf hún æfintýrið:
“Einu sinni, endur fyrir löngu, bjuggu ung hjón
hérna á Urriðalæk. Þau sáu ekki sólina hvort fyrir
öðru, því Guð hafði snortið hjörtu þeirra beggja og
sagt:
Þar sem er líf, þar er ást.
Þar sem rósin breiðir út krónu sína, þar er ást.
Þar sem tár sprettur fram í auga, þar er ást.
Þar sem hjarta slær, þar er ást.
Frá því þið lítið í augu hvors annars í fyrsta sinni
skuluð þið unnast. Frá þeirri stundu skulu sálir
ykkar beggja una saman í ljósi þeirrar ástar, sem eg
hefi tendrað í hjörtum ykkar. Og braut ykkar að
landamerkjum lífs og dauða skal verða blómum
stráð, en vökvuð blóði.”
Og þau unnust og æfivegur þeirra var blómum
stráður. Því þau unnu hvort öðru af hjarta sínu og
sál. Og er þau litu í augu hvors annars, þá fanst
þeim eins og þúsund englaraddir hvísluðu: “Ást!
Ást!” Og í hvert skifti er þau hugsuðu hvort um
annað, spratt rós vjð fætur þeirra; rós fyrir hvert
hlýlegt orð. Og rósirnar urðu margar, því þau hugs-
uðu hvort um annað guðslangan daginn.
Og dagarnir liðu og árin liðu. Og þau litu rósir
vaxa upp þúsundum saman, en blóð litu þau aldrei,