Rökkur - 15.05.1922, Blaðsíða 44

90
“Og selurinn stakk sér á kaf og sást aldrei framar.
°g —”
Þórunn þagnaði. Hún hafði raulað kvæ'ðin fyrir
munni sér. En þegar síga fór á seinni hlutann, sofn-
aði Tumi við barm hennar. Hún var öll í kvæðinu
og tók ekki eftir, þegar hann sofnaði. —
Hún grét ofan í lokka hans, þegar hún lagði hann
til hvíldar. Og hún hvíslaði:
“Þegar þú verður stór, færðu að heyra, hvernig
æfintýrinu lyktaði — hvernig þeim vegnaði — móð-
urinni særðu og syninum unga.”
(Reykjavík 1917.)

Frá sagt á fábjánahæli.
Eftir Jack London.
Eg fábjáni? Eg held nú ekki. Eg er einn af að-
stoðarmönnunum. Og eg veit ekki, hvernig fyrir
ungfrú Jones og ungfrú Kelsey færi, ef eg væri ekki
alt af einhversstaðar nálægur. Það eru fimtíu og
fimm si-svona heldur ófínir fábjánar á þessum spít-
ala, og hvernig í dauðanum væri hægt að mata þá
án minnar aðstoðar? Mérþykir gaman að mata fá-
bjána. Þeir eru síður en svo erfiðir viðfangs. Þeir
veita enga mótstöðu. Þeir geta það ekki. Þeir eru
venjulega máttlausir í handleggjum og fótum. Og