Rökkur - 01.09.1929, Blaðsíða 33

31
niður á grátumar og Anastas'a tók sér
stöðu frammi fyrir okkur; hún var í síðuni
kyrtli, hvítum, sem féll niður, laust og létt,
um hennar fögru limi; háls heninar og brjóst
voru þakin keðju af samfestum peningum,
fornum og nýjum; það var nærri því eins
og breiður kragi. Hárið hennar svarta var
\afið í einn einasta hnút, og honum haldið
saman með húfu úr gull og silfurpeningum,
er fundist höfðu í fornum goðahofum. Engin
grísk stúlka átti fegri skartgrip. Andlit
hennar var með björtu gleðihragði og augu
hennar voru eins og tvær stjömur.
Við þrjú báðumst öll fyrir í hljóði og
síðan spurði hún;
..Viljið þið vera vinir í lífi og dauða?“
„Já,“ svöruðum við.
„Viljið þið, hvað sem ber að höndum.
minnast þessa: bróðir minin er partur úr
mér, mitt leyndarmál er einmig hans, mín
hamingja er jafnframt hans, sjálfsfórn, þol
og eljun, alt í mér heyrir honum jafni til
sem sjálfum mér, — og við endurtókum
okkar já og hún lagði saman hmdur okkar
og kyisti okkur á ennið og svo báðumst
við aftur fyrir í hijóði. Þá kom presturimi
út um dymar, sem næstar vioru aitarinu,