Rökkur - 01.09.1929, Síða 40

38
þangað til ég ttvk hendur mlnar af hijoð-
færinu. Fáeán andartök mæiti hvorugt okk-
ar orð og það var eins pg tómleiki kyrð-
afinnar yrði enin meiri, en þá mælti húm
sakleysiisiega: „E>aó var yndistegt.“ Og ég
svaraði: „Já, barn mitt! vissulega." Og ég
lék áfram og hún hiustaði, því ég var kenn-
ari hennar, er var að reyna rödd hennar,
p,rófa hana, og viidi þvi eigi, að hún þreytíi
sig um of. Eftir á söng hún nokkra sálma.
Lögin voru einföld, en falleg. En undir slik-
um söng hafði ég séð tár í augum manna,
er voru í blórria lifsins, ungir og sterkir.
Er ég hugði, að hún hafði sungfö nógu
lengi, lokaði ég orgeJinu, hóglega, því þaö
var sem ómurinn af söng hennar væri enn
fumhveffis. Og svo gengum við út í sól-
•skiniö.
Framh.