Verktækni - 2019, Blaðsíða 33

33

Sjónskoðun bendir til þess að því oftar sem nemendur mættu (leystu fyrirlestraverkefni) því hærri
einkunn þeir fengu á lokaprófi. T-próf var notað til að prófa hvort hallatala aðhvarfslínunnar væri
frábrugðin núlli. Prófstikinn var ákvarðaður sem |𝑡(65)| = 1.74 og p-gildið p = 0.087. Samkvæmt þessu
þá getum við ekki hafnað núll tilgátunni – að hallatalan sé núll – því prófstikinn sem |𝑡(65)| = 1.74 er
ekki hærri en 2. Ennfremur, þar sem p-gildið er hærra en 0.05 þá getum við ekki hafnað tilgátunni ef
stuðst er við 95% öryggisbil. Hinsvegar, ef stuðst er við 90% öryggisbil þá er hægt að hafna tilgátunni.
Þessi niðurstaða er hvetjandi og kallar á frekari rannsókn.
Umræða
Niðurstöðurnar sýna að með vendkennsluaðferðunum tveimur fékkst fram betri frammistaða hjá
nemendum á lokaprófi en með hefðbundnum fyrirlestrum (T1). Höfundar hafa birt greiningu á 10 ára
sögu námskeiðsins þar sem var stuðst við hefðbundna fyrirlestra. Niðurstöðurnar bentu til þess að
verkefnaálagið væri ekki rétta breytan – eða meðferðin – til að bæta frammistöðu nemenda á
lokaprófinu. Hinar meðferðirnar tvær (T2 og T3), sem voru rannsakaðar í þessari rannsókn bættu hins
vegar frammistöðu nemenda.
Meðferð tvö (T2) gekk út á að skipta hefðbundnum fyrirlestrum út fyrir upptökur af fyrirlestrum sem
voru gerðar aðgengilegar á vef námskeiðsins. Tíminn sem annars hefði farið í hefðbundna fyrirlestra var
nýttur til þess að svara spurningum nemenda um námsefnið – þessir tímar voru kallaðir
fyrirspurnatímar. Athyglivert er að þessi meðferð, þ.e. að nota vendikennslu, gefur tölfræðilega
marktækar niðurstöður í fyrsta skipti sem henni var beitt. En allar breytingarnar sem gerðar voru á
vinnuálagi nemenda í 10 ár (Unnthorsson & Oddsson, 2015) gáfu ekki marktækar niðurstöður. Með því
að skipta yfir í vendikennslu var einungis breytt hvernig námsefninu var miðlað til nemenda af kennara –
námsefninu og innihaldi fyrirlestranna var haldið óbreyttu og kennarinn var sá sami og áður. Þetta
bendir til þess að ástæðan fyrir því að frammistaða nemenda batnar með T2 felist í fyrirlestrunum og að
hefðbundnir fyrirlestrar henti ekki námsvenjum nemenda. Reynsla höfunda er að það er algengt að
nemendur mæti ekki undirbúnir í fyrirlestra sem verður til þess að þeir eiga erfitt með að fylgja kennara
eftir og hætta þá að hlusta og snúa sér að öðru – t.a.m. hverfi í heim samfélagsmiðla. Það eru einnig
dæmi um að nemendur missi þráðinn en vilji ekki trufla og snúi sér að öðru. Niðurstöður M2 sýna að
með því að skipta einungis út hefðbundnum fyrirlestrum fyrir upptökur af fyrirlestrum þá ná nemendur
betur að tileinka sér námsefnið – sem er þó vel framsett í kennslubókinni (á ensku). Yfir önnina fengu
höfundar einnig jákvæða endurgjöf frá nemendum varðandi að bjóða upp á upptökur af fyrirlestrum. En
meðferðin fékk einnig neikvæða endurgjöf frá nokkrum nemendum í kennslukönnun. Nokkrir nemendur
kvörtuðu yfir því að hitta ekki kennarann á meðan þeir væru að horfa á fyrirlesturinn því þeir þyrftu að
spyrja strax til að geta haldið áfram. Aðrir sögðu að kennarinn hefði engan áhuga á námskeiðinu – að
kennarinn nennti ekki að kenna og gerði bara upptökur. Leiða má líkur að því að þessir nemendur hafi
ekki mætt í fyrirspurnatímana. Nemendur sem nýttu sér fyrirspurnatímana í hverri viku voru um 5 (10%
af nemendunum). Einn nemandi fann þörf á því að kvarta yfir reglulegum 1-2 sekúndu þögnum milli
setninga í upptökunum því samanlagt yrðu þessar sekúndur að dýrmætum mínútum. Þriðja meðferðin
(T3) var hönnuð með það að markmiði að gera nemendur virkari í náminu. Til að auka virkni
nemendanna var annarri meðferðinni (T2) breytt örlítið. Ákveðið var að nota fyrirspurnatímana (sem í T1
voru nýttir í hefðbundna fyrirlestra) til að fara yfir valin hugtök og aðferðir auk þess að þjálfa nemendur í
að leysa teikniverkefni í höndunum. Efnið sem var farið yfir var valið af þeim nemendum sem mættu í
tímana en ef engar sérstakar óskir voru bornar upp þá fór kennarinn yfir efni sem hann valdi sjálfur. Í lok
annars hvers tíma voru lögð verkefni fyrir nemendur sem þeir voru beðnir um að leysa og skila inn í lok
tímans. Nemendur máttu hjálpast að og biðja kennara um hjálp. Niðurstöðurnar sýna að ekki er hægt að
hafna því að frammistaða nemenda var betri með þriðju meðferðinni (T3) en með annarri meðferðinni
(T2). Munurinn er tölfræðilega marktækur með 90% öryggisbili. Niðurstöðurnar sýna einnig að ánægja