Veiðimaðurinn - 01.12.1940, Blaðsíða 17

ur í hjólinu. Til að smyrja hjól er
saumavélaolía bezt. Ætti hver veiði-
maður að temja sér að taka sundur
hjólið og þurka það upp um leið og
hann þurkar línuna að veiðitúr lokn-
um. Vel smurt hjól getur enzt manns-
aldur, en illa smurt hjól aldrei riema
stutt. En sökum þess, hve hjól er að
jafnaði dýrt er því aldrei fleygt fyrr
en það er búið að eyðileggja ánægju
af nokkrum veiðitúrum fyrir óþjála
eftirgjöf línunnar.
Þá má ekki gleyma að vefja stöng-
ina, ef færislykkja losnar, og lakk-
bera, ef hún nuddast eða ef sakkan
slæst við hana, þegar kastað er í vatnið.
Það er ennfremur engin ánægja í því,
að veiða með kengboginni stöng. Til
þess að forðast það eins og unnt er,
gera allir góðir veiðimenn sér það að
reglu, að fetta stöngina strax eftir
hvern þann fisk, er beygir þær mikið.
Það heldur þeim miklu lengur bein-
um. Loks eru allflestir stangarpokar
útbúnir með hanka. Þetta þýðir að
stöngin á að hanga frjálst á snaga,
þegar hún er geymd í pokanum, en
ekki að liggja þar sem hún getur
bognað.
Þetta var nú í sem fæstum orðum
um sjálf veiðarfærin. Auk þeirra þarf
gormvog til þess að vega veiðina, hníf
til að gera að og poka til þess að flytja
hana í. Hentugir eru olíubornir sjófata-
pokar.
En takist nú svo illa til, sem því
miður kemur oft fyrir, að öngullinn
stingst í veiðimanninn eða annan nær-
staddan, þá er ómetanlegt gagn í að
hafa litla klípitöng til þess að klípa
augað eða agnhaldið af önglinum, þeg-
ar búið er að stinga agnhaldinu út úr
húðinni, en þá leið verður agnhaldið að
fara sé það einu sinni komið inn í skinn-
ið en aldrei til bak,a.
26 punda hœngur úr Þverá neðan Norðtungu.
Við stungur og önnur meiðsli er gott
að hafa joðstaut til þess að bera joð á
sárið og ennfremur glycerinsmyrsl
(glycoderno), til þess að halda höndun-
um mjúkum. Þá sakar ekki að hafa með
sér eitt sárabindi og heftiplástur með
gulri grysju, og ef legið er í tjaldi og eld-
að á primus, er góð og hyggileg ráðstöf-
un að hafa eitt brunabindi með, að ó-
gleymdum ráðstöfunum gegn mýbiti,
þar sem þess getur verið þörf.
Um annan útbúnað gildir sama og
önnur ferðalög og er það önnur saga..
Ef göngur eru miklar, er gott ,að hafa
stígvélin sem léttust, þau eiga helzt að
vera með járnuðum leðurbotnum og
reimuð um rist og ökla, til þess að auð-
veldara sé að komast úr þeim, en séu
þau með togleðursbotnum og slígróður
sé á veiðstaðnum, er ómetanlegt til þess
að forðast slys og hafa öruggt jafn-
51