Veiðimaðurinn - 01.12.1951, Blaðsíða 15

Ömelanlegt er það
starf, er fram hefur far-
ið i þessu litla jarðhúsi,
á þeim 20 árum, sem lið-
in eru.
en ákveðinn fjöldi kw.stunda af rafmagni.
Hann var einn úr þorpinu — honum
þótti vænt um ána og tók sárt til laxins.
Hann hefir að vísu þurft, starfsins vegna,
að ganga nokkuð nærri þeim á stundum,
en hann hefir einnig alltaf verið lífið
og sálin í því, sem ánni hefir verið gott
gert, þótt fleiri hafi þar unnið gott starf.
Þegar ýmsir aðrir ólunduðust og höfðu
bara hátt, lét þessi hógværi maður fram-
kvæma, og það gerði gæfumuninn.
En hvað um framtíðina? Borgin er
sífellt að vaxa og mannvirkjum fjölgar.
Ný og ný vandamál skapast. Við skuluni
vona, að úr þeim rætist á jafn farsælan
liátt og þegar laxastofninum var bjargað.
Ef bæjarbúar almennt setja metnað sinn
í að verja ána fyrir hverskonar skemmd-
um í framtíðinni, þá fer allt vel.
#
Sumarið er liðið og enn er komið
haust. Á sölnuðum árbökkunum sjást nú
ekki lengur galvaskir veiðimenn með
stengur um öxl. Enginn blikandi fiskur
bregður sér á leik yfir dumbum vatns-
fletinum. Flugurnar suða ekki lengur —
enginn fugl syngur. Náttúran er hljóð
og drungaleg, því gróður og dýralíf hefir
búið sig undir komu vetrarins.
Við hrygningarstöðvar laxins er orðið
einmanalegt um þetta leyti. — Eitthvað
eyðilegt og yfirgefið.
Niður árinnar hljómar þó enn hinn
sami, og í hyljum hennar eru mikil um-
svif, dökkra rauðgyltra laxa. Þeir láta þó
lítið á sér bera og liggja kyrrlátir hlið við
hlið á brotunum.
Flestir þeixra hafa varast tálbeitu veiði-
mannanna, en sumir máske sloppið af
önglinum við illan leik. Þeir eru komnir
langt að, til að sameinast á þessum stað
og rækja órjúfanlegar skyldur sínar við
alda og óborna. — Kynstofninn verður að
halda áfram að lifa, — þótt þeir deyji.
Laxinn er að byrja að hrygna á malar-
botni árinnar, og liver hrygnan af ann-
ari leggur hrognum sínum í smálægðir,
er þær hafa gert. Um leið og hængurinn
Veidimaburinn
13