Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Síða 17

Það tók mig stutta stund að tygjast
til ferðar. Eg kom við í eldhúsinu og
lékk mér nesti. Hélt síðan af stað.
Ætlun mín var að fara í á, sem Sandá
heitir og er all langt burtu. Eg reið
því þvert yfir ána, sem næst var. Margar
endurminningar rifjuðust upp fyrir mér
þegar ég fór yfir ána. Þetta var rnín
gamla, góða á, sem ég var nú að ríða
þvert yfir án þess að nema staðar eða
líta eftir fiski. Þar hafði ég þó veitt
lyrsta fiskinn niinn á stöng — og fyrsta
laxinn. Sá fiskur fékk ekki beinlínis
virðulegar viðtökur. £g var að veiða
bleikju á lítinn spón. Stöngin var lielj-
armikill bambusnjóli, sem þoldi það,
sem henni var ætlað. Strax og fiskur
kom á krókinn var lionum svipt á land
með einni sveiflu, og fóru sumir liátt
í lolt. Nú átti að liafa sama lagið, en
þarna varð allt erfiðara. Laxinn komst
samt með hausinn upp á þurrt, en þá
slitnaði úr honum. Ég var fljótur að
fleygja stönginni, og síðan sjálfum mér
á fjórar fætur ofan á fiskinn. Þannig tókst
mér að liandsama liann.
Eftir þetta fór ég að hugleiða að þessi
aðferð hentaði ekki við laxveiðar. Ég
gerðist nú mjúkhentari við næstu fiska
og fór upp frá því að temja mér fín-
legri veiðiaðferðir.
Eins og fyrr segir, var ég nú á leið
lengra. Ég vonaði að ekki hefði verið
farið í Sandá með net nýlega. Ég gat
því búist við að verða var — a. m. k.
við bleikju og ef til vill lax, ef heppnin
væri með.
,,Lax á stöng“! Sti tilhugsun olli alltaf
heitum straum um herðarnar, sem lagði
út í handleggina og alla leið fram í
fingurgóma.
Hesturinn ber mig sæmilega hratt á-
fram, en samt er hugurinn alltaf spotta-
korn á undan. Eftir rtima klukkustundar
ferð stóð ég á bakka hinnar fyrirheitnu
ár.
Fyrsti hylurinn, sem ég kom að, var
stór og rnjög djúpur. Ekki bjóst ég við
mikilli veiði þar, en setti þé> saman og
reyndi stundarkorn. Grunur minn reynd-
ist réttur, ég varð ekki var. Ég hélt því
lengra inn með ánni. Hestinn skildi ég
eftir á góðum grasbletti, klappaði honum
;i lendina og l>að hann að bíða mín róleg-
an, því að nú mundi ég verða lengi.
Ég gekk gætilega fram á árbakkann.
Hann var liár og brattur, með fögrum
grasstcillum, sem farnir voru að hlýna við
fyrstu sólargeislana, sem ntt voru að byrja
að brjótast gegnum dimm ský morgun-
roðans.
Þarna var bláklukka og reyr og ilmur
t'ir grasi.
Ég gat ekki stillt mig um að setjast
stundarkorn og virða fyrir mér umhverf-
ið, en athyglin beindist fljótlega að ánni.
Allt annað vék til hliðar. Þarna var þó
nrargt að sjá, fjær og nær, bæði línur og
litir.
beiin fyrir framan mig var stór blá-
grýtiseyri, sem áin rann umhverfis í boga.
Þarna \ar enginn verulegur hylur, held-
ur jafndýpi og nokkur straumur, sem
endaði í grunnri breiðu. A þessum stað
væri nú reynandi við bleikjuna.
Kitlandi óróakennd fór um mig allan
og ég gat ekki setið lengur.
Strax í fyrsta kasti var kippt rösklega
í. Himinn og jörð og öll tilveran var
samstundis liorfin úr meðvitund minni.
Aðeins ég og fiskurinn voru eftir, með
línuspotta á milli okkar. \bð toguðumst
ís
V'eiðimaðurinn