Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Qupperneq 28

stanga úr tönnunum á honum. F.n allt
kemur fyrir ekki.
Eftir hálftíma þóf erurn við bræður
orðnir leiðir á þessu, og svona sem ör-
þrifaráð reyni ég aðferð, sem verður til
þarná á stundinni. Eg renni maðknum
þangað til liann er svo sem metra á lilið
við fiskinn. Dreg þá hratt upp efti’
\'egna hraðans og vegna straumsins á
móti flýtur maðkurinn nálægt yfirborð-
inu. Ég reyni aftur. Og viti menn!
í annarri umferð rennir laxinn sér
upp á við og hremmir maðkinn. Það er
eins og liann taki flugu. Hann kastast
upp úr vatninu um leið og liann snýr
við. Það glampar á fallega, silfraða belg-
inn, meðan laxinn svífur þarna í loft-
inu, en á næsta augnabliki hverfur ltann
aftur í gusugangnum. Stöngin kengbogn-
ar í viðbragðinu, en svo er allt laust,
og línan kemur hvínandi til baka. Dap-
ur í bragði hjóla ég inn. Svona fór það.
F.n skyndilega hætti ég að hjóla, því að
ég sé að eitthvað hangir á önglinum.
Við nánari athugun sjáum við, að þetta
er tvíkróka Blue Charm laxafluga með
tvöföldu girnisauga og nr. 2 eða 3
Við störum hvor á annan með fullkomn-
um fávitaskap. Hvorugur segir orð í
lengri tíma. Ég spring fyrst: „Hvert í
þreifandi, rnaður! Þetta er ekki hægt!“
Næstu fimm mínúturnar tölum við livor
upp í annan með háum hljóðum og mikl-
um upphrópunum. Þegar við höfum jafn-
að okkur svo mikið, að við séum sæmilega
ferðafærir, staulumst við með fluguna
heirn í skúr, til að hressa okkur við á
kaffi.
Þessi dagur virðist ætla að vera byrj-
uninni samkvæmur hvað mér viðvíkur.
Nokkru seinna, þegar ég er að kasta flugu
26
uppi í Hornhyl, hleypur lax á liana í
norðurkanti straumsins. En það er sama
sagan. Línan kemur hvínandi á mig aft-
ur. Nú var það krókurinn á flugunni
sem réttist upp, og ég bcilva vissum
manni hér í bæ all hressilega!
Eftir hádegi geng ég með stöngina
niður á brú. Þá liggur vinur minn þarna
aftur, nákt æmlega á sama stað. Ég renni
fyrir liann. En nú hagar hann sér ciðru
vísi. Hann hopar neðar í hylinn um
leið og maðkurinn kemur í vatnið. Ég
renni neðar. Þá kemur hann eins og
tundurskeyti á móti maðknum, hramsar
liann og snýr við. Og nt'i er hann á!
Ég öskra á bróður minn, sem kemur
hlaupandi heiman úr skúr. Það stendur
einhvers staðar í kjaftinum á fiskinum
og getur hæglega losnað, sem það líka
gerir. Ég ætla í ákafanum að landa hon-
um of fljótt og .... farvel Franz. Hann
er farinn.
Við skírum fiskinn hátíðlega Ófeig.
Það mætti lialda að hann hefði verið
búinn að fá nóg. En nei! Seinna um dag-
inn gat hann ómögulega staðist lítinn
lilack Doctor, sem dinglaði í vatnsskorp-
unni fyrir ofan liann. Hann hljóp á
fluguna, en festi sig ekki. Ég er þess
fullviss, núna í nóvember, þegar ég skrifa
þessar línur, að sé nokkur fiskur í ástar-
makki og hrygningarstandi í Bugðu
núna, þá er það Ófeigur.
Það þarf náttúrlega ekki að taka það
fram, að næsta dag fengum við það, sem
upp á vantaði, þannig, að þegar við fór-
um í bæinn á laugardagskvöld, voru tveir
laxar, annar vænn nokkuð, en hinn smá-
lax, auk sex silunga í kistunni í bílnum.
Endinn á þessa sögu mun vanta, þang-
að til ákveðinn maður kemtir fram í
Veiðimaðurinn