Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Side 31

ÞOR GUÐJONSSON:
Stangaveiði í eldisstöðvum.
A ferð minni nrn Bandaríkin o«
o
Kanada síðastliðið vor bar margt ný-
stárlegt tyrir augu á sviði veiðimála, og
ætla ég að gera eitt þeirra atriða að utn-
talsefni hér, þar eð mörgum mun þykja
það sérkennilegt, sem sé stangaveiði í
eldisstöðvum.
Á ferðalögum um Washingtonfylki á
vesturströnd Bandaríkjanna tók ég eftir
auglýsingaspjöldum við vegi á nokkrum
stöðum, sem á stóð „Catch’em Yourself
Ponds“ eða eitthvað því nm líkt. Ekki
minntist ég þess að hafa séð slík aug-
lýsingaspjöld þar fyrr, og spurði ég því
eitt sinn „kollega" minn, er ég var á
ferðalagi með, hvað verið væri að aug-
lýsa á spjöldum með slíkum og því lík-
um áletrunum. Hann upplýsti, að verið
væri að auglýsa veiðitjarnir í eldisstöð\-
um, Jrar sem veiðimenn gætu veitt ali-
fisk á stöng. Fiskurinn væri alinn upp
í eldisstöðvum í eigu einstaklinga og væri
framleiðsla stöðvanna seld ýmist með
þessu móti eða sem matfiskur. Hann sagði
mér þá einnig frá ýmsu varðandi þessar
eldisstöðvar, og skal hér sagt frá nokkru
Jrví helzta, en jafnframt styðst ég í eftir-
farandi frásögn við grein eftir Albert
Arnst, sem birtist í sunnudagsblaði The
Seattle Tirne 9. maí 1954, um sama efni.
Fram til stríðsloka voru nær allar
kfak- og eldisstöðvar í Vestur-Bandaríkj-
unurn í eigu opinberra aðila, og var
framleiðsla stöðvanna notuð eingöngu til
að sleppa í veiðivötn.
Eftir stríðið hefur svo risið upp fjöldi
klak- og eldisstöðva í einstaklings eign
með framleiðslu matfisks fyrir augum
fyrst frarnan af, en síðan hefur sala á
Iramleiðslunni til stangaveiði í veiði-
tjörnum eldisstöðvanna farið vaxandi.
Tala eldisstöðva í einkaeign var ný-
lega komin upp í 346 í fjórum fylkjum,
og skiptust stöðvarnar þannig niður á
fylkin: California 237, Washington (37,
Idaho 33 og Oregon 8. í eldisstöðvunum
er aðallega regnbogasilungur, enda eru
þær á lieimaslóðum lians, en þar eru
einnig f eldi nokkrar aðrar tegundir
\atnafiska, sem eftirsóttar eru, svo sem
bassi. Val fiska til eldis í einstökum
eldisstöðvum fer að verulegu leyti eftir
hitastigi vatnsins, sem stöðin hefur yfir
að ráða, svo og hæfni þess til fiskeldis.
Arnst segir í áðurnefndri grein frá
klak- og eldisstöð einni í MacMillan í
Washingtonfylki, um 50 km. suður al
borginni Seattle, og skal það lielzta um
stöðina endursagt hér til að gefa lesend-
um nokkra hugmyncl um slíkar stöðvar.
Árið 1950 hóf eigandi klak- og eldisstöðv-
arinnar í MacMillan, Joe Beak að nafni,
byggingu stöðvarinnar. Hann keypti 16
hektara lancls á skógi vaxinni hæð með
útsýni yfir Puylludalinn, ruddi skóginn
og byggði íbúðarhús, klakhús (6 X 13,8 m)
Veiðimaburinn
29