Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Qupperneq 33

liefur náð 27,5 cm. lengd. 55—40 cm.
langir fiskar, sem vega um 450 gr. kosta
um 21 krónu.
Veiðitjarnirnar í eldisstöðvunum eru
orðnar xettvangur fyrir verulega sport-
veiði og draga því nokkuð úr hinu stór-
kostlega veiðiálagi á ár og vötn í nám-
unda við borgirnar í Vestur-Bandaríkj-
unum. Möguleikar á að fjölga elclisst<)ð\-
unum þar vestra eru miklir, vegna þess,
að skilyrði eru góð fyrir stóraukið lisk-
hald, þar sem landrými er nægilegt, ríf-
legt af góðu vatni og ódýru fóðri, sem er
að miklu leyti ódýr fiskur eða fiskúr-
gangur.
Eigendur eldisstöðvanna í Washington-
fylki eru álnlgasamir um að Ixeta að-
stöðu sína sem mest og liafa því stofn-
að með sér eldismannafélag („Washing-
ton State Trout Growefs’ Association“)
til að vinna að sameiginlegum hags-
munamálum. í félaginu voru 27 félags-
menn síðastliðið vör, sem íramleiddu
um 90% af alifiski í fylkinu. Formaður
félagsins kynnir sér á vegum þess mark-
aðsmöguleika fyrir alifisk og skilyrði til
öflunar fóðurs og vinnur að því að lræta
aðlerðir við eldið. Vandamál fiskhalds
eru svipuð vandamálum annarra skepnu-
halda. Má þar nefna val heppilegra fóð-
urblandna, lágan framleiðslukostnað og
varnir gegn sjúkdómum. Eldismennirnir
stancla felstir öruggum fótum í starfi
sínu, því að þeir hafa starfað við klak-
og eldisstóðvar hins opinbera áður en
þeir hófu elcli sjálfir og hafa því lært
af hinni miklu þekkingu og reynslu,
sem fengist hefur í þeim stöðvum um
langt árabil. Þá geta þeir leitað sér að-
stoðar við lausn vandamála hjá fiskifræð-
ingum Veiðimálastofu Washingtonfylkis,
en sú stofnun rekur 10 klak- og eldis-
stöðvar, og auk þess 8 klakhtis, víðs vegar
um fylkið, sem framleiddu 38,8 milljónír
seiða lax- og silungstegunda, sem vorú
500 tonn á þyngd á reikningsárinu frá
I. apríl 1952 til 51. marz 1955. Nálega
þriðjungur seiðanna var 15 cm. að lengd
eða meira, þegar þeim var sleppt í ár
og vötn. Eins og lesendum mun kunn-
ugt, eru ár og vötn yfirleitt í eign hins
opinbera í Bandaríkjunum.
Stangaveiðimönnum mun vafalaust
þykja einkennilegt að hugsa sér að renna
fyrir alifisk í eldistjarnir, en sennilega
eiga þeir þó margir eftir að reyna það
lyrr en varir. Nú þrengist óðfluga um
silungsveiðimennina við vötnin, en eld-
isstöðvar eru að rísa upp. Eigendur eldis-
stöðvanna vilja óefað alveg eins selja
framleiðslu sína eða hluta af henni hér
heima á þennan hátt eins og flytja hana
út. Aliseiðum er nú sleppt í veiðivötn
í þeirri von, að þau bíti seinna á krók-
inn hjá veiðimönnunum. Þegar það er
gert, er ætlast til að náttúran fóstri seið-
in um tíma. Það er einnig hægt að eftir-
láta eldisstöðinni að koma seiðunum upp
í veiðanlega stærð og taka svo til við að
veiða þau í eldisstöðinni sjálfri. Ef að
líkum lætur, munu alifiskarnir taka vel,
og munu veiðimenn því varla þurfa að
fará heim, án þess að hafa orðið varir.
Ef aðstæður eru ekki fyrir hendi til að
gera veiðitjarnir á landi elclisstöðvanna.
mætti ganga frá þeim annars staðar eða
komast að samkomulagi við eigendur
smávatna í nágrenninu um alnot af vatni
þeirra í sama skyni. Má búast við að
slíkar veiðitjarnir yrðu fjölsóttar at
stangaveiðiinönnum, þegar þeir hafa
vanizt hugsuninni að veiða alifisk. Mörg-
Vkiðimaburinn
31