Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Qupperneq 39

„Syndir hann yfir?“ spurði Evans að-
stoðarmanninn.
„Nei, það gerir hann nú ekki,“ svar-
aði • Tom.
„Hvernig kenist hann þetta þá?“
spurði Jim.
„Eg ferja hann yfir á bát,“ svaraði
Tom.
„ög skiljið hann svo eítir?“ spurði
frúin.
„Já, ég liet liann þar yfir sumarið,“
svaraði Tom. „Hann hefur nóg gras
þarna og það væsir ekki um hann.“
„Eigið þér asnann?“ spurði Jim.
„Já, og hann er hálfgerður vandræða-
gepill,“ svaraði Tom. Hann té)k stöng
frú Erans. „Jæja, frti, nú kastið þér á
þetta svæði hérna. Þér sjáið livar golan
gárar vatnið mest. Þar er lænan, þarna
í miðjunni, og þar liggur fiskurinn. Það
er bezt að kasta flugunni yfir hana og
láta svo strauminn bera liana niður el tir.
Og varið yður á gróðrinum þegar hún
er komin liérna npp undir bakkann."
Tom horfði á hana með velþóknun
meðan hún var að rekja tit af hjólinu
og kasta nokkrum undirbúningsköstum,
þangað til hún náði með flugunni út í
miðja kvíslina. Hann sá strax að hún
kunni talsvert fyrir sér og var ánægður.
Honum liafði ekki litist á búning hjón-
anna og 10 feta stengurnar.
„Svo sem eitt fet í viðbót, og þá er
það nóg,“ sagði hann r ið frú Evans, því
nú vildi hann aðstoða hana éftir megni,
þegar liann sá að hún kunni að veiða
með flugu og smurðri línu.
Frú Evans rakti út meira af línunni
og kastaði aftur. Um leið og flugan
kom á vatnið, rak asninn upp gífurlegt
öskur í annað sinn. Þótt dýrið væri í
meira en liundrað metra fjarlægð, var
hávaðinn svo mikill og Óvæntur, að engu
munaði að frúin missti stöngina. „Guð
minn góður!“ hrópaði htin, og liönd
hennar skalf s\o mikið, að stangartopp-
urinn fór að titra. „Það lá við að liann
hræddi úr mér líftóruna. Ég fann að
hjartað í mér stöðvaðist."
„Hann er að segja okkur að laxinn
sé neðar,“ sagði Tom. „Kastið þér nið-
ur eftir og stigið eitt skref áfram við
hvert kast.“
Frú Evans hló og hélt áfram að kasta.
„Þetta er ekki amalegt. Heyrðirðu það
Jim? Tom segir að asninn hafi verið
að reyna að segja okkur að laxinn liggi
neðar.“
Jim sat á lynghól nokkru fyrir neðan
þau. Hann fór að brosa og sagði: „Það
er líka rétt hjá honum. Ég sá einn kafa
liérna íyrir framan mig. En ég vildi
heldur að hann hvíslaði því sem hann
Jrarf að segja, heldur en hann sprengi
í mér hljt)ðhimnurnar. Ég vissi ekki að
andaverur ykkar Iranna væru svona há-
værar."
„Nú, J)eir lrafa J)á sagt yður Jxið. Er
ekki svo, herra minn?“
„Sagt mér livað?“
„Að Jói sé andavera, en það er jafn-
víst og hitt, að hann stendur þarna og
horfir á fiskinn."
Nú rumdi tvisvar í asnanum, eins og
hann væri að búa sig undir að öskra.
„Farið J)ér nú hægt, frú,“ sagði Tom
„Flugan rann yfir fisk, sem hefur hug
á að taka.“
„Sáuð þér hann?“ spurði frúin og
kastaði aftur vel og gætilega á sama blett-
inn.
„Ég sá hann ekki, en Jói sá hann,"
37
VEiniMAÐURINN