Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Qupperneq 46

veitt lax furstans. Þegar fregnin barst
Mike til eyrna, tók hann reiðhjólið
sitt og ók beina leið til föður O’Malley,
sóknarprests í Ballinafad. Hann bað
hinn æruverðuga jtrest að koma með sér
í bjórstofuna í Cushatrower, þar sem
hann vissi að bróðir sinn mundi vera að
veita vín á báðar hendur, fyrir andvirði
fisksins. Faðir O'Malley vildi fá að vita,
hvað væri að, því honum datt í hug að
það væru drykkjulæti og taldi fremur í
verkahring lögreglunnar, að skerast í
þann leik. Þegar Mike sagði honum að
bróðir sinn ætti þarna hlut að máli,
gat presturinn sér strax til, að veiðiþjófn-
aður hefði komizt upp um hann.
Þið heyrið, að gamli heiðursmaðurinn
Mike hafði ekki brjóst í sér til að selja
bróður sinn i hendur lögregiunni, þrátt
lyrir allar hótanirnar. Hann vildi fyrst
snúa sér til kirkjunnar og síðan þess,
sem átti laxinn. Jæja, það stóð heima,
að Jói var þarna, og þeir tóku hann
nauðugan og fóru nreð lrann til Cashel
House.
Því, sem þar gerðist, hefur verið lýst
oft og mörgum sinnum. En sá, senr ætlar
að segja þá sögu, þarf að hafa vald á
frásagnarlist og orðskreytingunr írskra
sögumanna. Séu meginatriðin í hinum
ýmsu útgáfum sögunnar dregin saman í
eitt, eru þau nokkurn veginn á þessa
leið:
„Furstinn var aleinn heinra, því lrann
hafði ekki nreð sér hóp af skrifurunr
og fylgdarliði, eins og indverskir prins-
ar eru þó vanir. Hann vísaði frunum
þremur inn í knattborðsstofuna og bauð
þeinr sæti — sennilega lrérna, sem við
sitjunr núna. Mike bar fram þá sök á
hendur bróður sínum, að hann hefði
stolizt til að veiða laxinn, sem furstinn
missti daginn áður. Hann skýrði frá
þyngd fisksins og að hann lrefði verið
seldur joyce, lisksala í Clifden, sem gæti
vottað þyngdina og ennfremur að Silver
Doctor nr. 10 hefði l undizt öðrum megin
í neðra skolti laxins. Furstinn spurði þá
Jóa, hvort ákæran væri rétt. Hetði faðir
O’Malley ekki verið viðstaddur, eru mikl-
ar líkur til að Jói hefði þverneitað. En
nærvera prestsins kippti úr honurn kjark-
inum. Hann vissi að liann mundi þurfa
að játa brot sitt næsta sunnudag, livort
sem væri, og þess \egna köfnuðu mót-
mælin í koki hans. Hann laut aðeins
höfði og þagði.
Furstinn setti nú upp sinn konung-
lega svip og bjó sig undir að kveða
upp clóminn. Hann kvað það rétt, að
liann hefði sett í óvenjustóran lax, á
Silver Doctor, í hylnurn fyrir neðan
steininn og fiskurinn hefði slitið girnið.
Þetta hefði verið tiginn lax, samboðinn
aðeins beztu veiðimönnum, og betri en
sér, því að hann hefði í ofurkappi tekið
of fast á honum og slitið. Hann kvaðst
harma það, að þessi göfugi fiskur skyldi
hafa sætt þeim örlögum, að vera kippt
upp ttr ánni að nóttu til af vesælum
veiðiþjóf, sem síðan hefði selt hann á
markaðstorgi, þar sem liver óvalinn dóni
hefði getað keypt hann til að eta. Slík
ósvinna væri brot gegn Cuðs og manna
lögum og þjófurinn maklegur þyngstu
refsingar.
Því næst sneri hann sér að föður
O’Malley með þessum orðum: „Þér eruð
kristinn maður, en ég er Hindúi, eða
nánar til tekið Bramatrttarmaður. Ef ég
fer rétt með, kennið þér að eftir jarð-
\istina lari sál mannsins í hreinsunar-
44
Veiðimaburinn