Veiðimaðurinn - 01.12.1954, Qupperneq 52

Netin að verki.
1.1 riRlARANDI bréf til Lantlssainbands ísi.
stangveiðimanna sýnir vel hvernig óhófleg neta-
veiði getnr farið tneð ár á stuttum tíma. Er þarna
gott tliemi til samanburðar á netavciði og stanga-
veiði. Virðist ekki ósanngjarnt að menn, sem verja
a'rnum kostnaði og fyrirhöfn til þess að korna upp
fiskistofni í átn og vötnum, hefðu einhverja trygg-
ingu fyrir Jt\ í í Jögum, að ekki væri liægt að leika
þá svona bótalausl.
EINS og yður mun kunnugt, hefur
Stangaveiðifélag ístirðinga á leigu veiði-
réttindi í Langadálsá og Hvannadalsá
\ ið ísafjarðardjúp. Ár þessar eru fremur
litlar bergvatnsár, og falla saman í ós
til sjávar. Laxagengd hefur verið þarna
lítil, en skilyrði talin góð, og hefur því
frá vorri liendi verið varið nokkru fjár-
magni og ærinni fyrirhöfn til þess að
auka stofninn, en það hefur verið gert
með því, að sleppa árlega í árnar 25 þús.
laxaseiðum undanfarin fimm ár. Allar
líkur benda til þess að árangur hafi
orðið sæmilegur, og má í því sambandi
benda á, að áður var eingöngu tun hinn
stærri lax að ræða þarna, en síðar, á
3. of 4. ári eftir að byrjað var að sleppa
seiðum í árnar, fór að \ erða nieira vart
við lax af minni tegund, en það er liinn
svokallaða Elliðaárlax, og fjölgaði hon-
um árlega.
— hann lá réttur í vatninu og grafkyrr.
Ég færði nú í hann þar sem hann lá
við fætur mér. Hann var 35 pund, ævin-
týrafiskur að fegurð og einhver þægasti
og elskulegasti lax, sem ég hef veitt.
En það munaði mjóu, bæði með fisk-
inn og ferjuna.“
50
Eins og fyrr segir, renna báðar árnar
saman í ós, eítir grunnum en breiðum
leirum, en álar ganga niður í ósinn frá
báðum ánum. Fyrir tveintur árum hóf
ábúandi jarðarinnar Nauteyri, en sú jörð
liggur austanvert að ósnum, laxveiðar
í svonefnda laxagirðingu. Um löglega
tilhiigun þessarar laxagildru skal ekki
rætt hér, en óhægt mun vera um eftirlit
með þessu fyrirtæki, þar eð viðkomandi
yfirvöld eiga þar að um langan veg að
sækja. Bændur þeir aðrir, er lönd eiga
að ánum eru störfum hlaðnir um það
leyti árs, er þessu fer fram, en félag
vort þess ekki umkomið fjárhaglega, að
halda launaðan mann til gæzlu þarna.
betta fyrsta sumar sem slík veiðivél er
starfrækt þarna bregður svo við, að veiði
bregzt gjörsamlega í Hvannadalsá, aðeins
7 fiskar eru dregnir á stöng þar yfir
veiðitímabilið. Þetta liefur endurtekið
sig ;í liðnu sumri, veiðigildran starfrækt,
en 4—5 laxar veiðast þar á stöng. Sama
sagan er nú að gerast hins vegar óssins.
Þar liggur land Arngerðareyrar að. Hef-
ur J)ar í sumar verið stunduð veiði með
sömu tækjum, og er ástæða til þess að
halda að árangur hafi orðið af, því
stangveiði var um 40% minni en í
fyrra. Ef þessu fer fram er það ekk-
ert vafamál, að laxastofn sá, er þarna
er enn, verður upprættur innan skamms
tíma, ef ekkert verður aðhafst því til
varnar.
Af framangreindu er það augljóst, að
veiðivélar eru miður æskileg tæki í veiði-
ám, Jrar setn unnið er að því að rækta
og auka laxagengd, og verður því ekki
talið hagkvæmt að Ieggja fram fé og
fyrirhöfn til þess \ið slík skilyrði. Hins
vegar ætti ráðandi mönnum, er með Jressi
VlíIÐlMAÐlIRIN \