Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Qupperneq 7

KRISTJÁN GÍSLASON:
//Mftddama Karólín
SVO sem nærri má geta er æði margs
að minnast frá þrjátíu ára óslitnum veiði-
mannsferli. Ekki er það allt merkilegt
sagnaefni, enda verður fæst af því fært í
letur. Gildi minninganna er heldur ekki
bundið því, að bera þær á torg. Skulu þær
fyrst og fremst vera andlegur lífsbrunnur
eigendum sínum, sem þeir ávallt geti
teygað af á lífsreisu sinni.
Ekki er samt því áð leyna, að sitthvað
l>ar við, senr einhverjum kynni að þykja
(imaks vert að rýna í. í trausti þess að ég
liafi í því efni rétt fyrir mér, ætla ég nú
að rifja upp eitt minnisvert brot úr
minni löngu veiðimannssögu. Bið ég
menn að draga ekki í efa sannleiksgildi
frásögunnar, en minnast þess, að í veröld
veiðimannsins geta allir hlutir komið
fyrir, mögulegir sem ómögulegir!
Það var í ágústmánuði, sólfagran,
yndislegan morgun. Einn þeirra, sem sí-
felt eru dásamaðir, en þó aldrei eins og
vert væri.
Nývakinn blær í laufi. Sindrandi dögg
á flótta undan rísandi sól. Eiðrildaleikur
í lofti. Flugnavals um strá og blómkrón-
ur. Fuglar klifu loft, vöppuðu unt móa,
sungu margradda óð til lífsins og gleð-
innar.
Áin var eins og skínandi silfurband í
hægum blæ, nenta óendanlega miklu
fegurri, þrungin seiðandi afli — ómót-
stæðileg.
Ég stóð á bakkanum, svo átakanlega
lítil og þýðingarlaus aukapersóna á hinu
stórkostlega leiksviði tignar og fegurðar.
Hlaut ég hér allt að þiggja — en engu
að miðla.
I höndum mér hélt ég á forláta ílugu-
stönginni minni, hinum trygga föru-
naut. í grasinu við fætur mér lá hið
venjulega fylgidót veiðimannsins, ó-
reghdega slaðsett, líkt og búslóð í flutn-
ingum. Þar var þó engu ofaukið og einsk-
is vant. Hver einstakur lilutur var þaul-
hugsaður hlekkur í háþróaðri keðju.
Hér var heldur enginn viðvaningur á
ferðinni, enginn fumandi mistakamaður,
ekki anandi „maðkadorgari". Ég hafði
fyrir löngu leyft mér að kynna mig sem
„sannan veiðimann“. Ég var hertur, slíp-
aður og fágaður af tuttugu ára látlausri
viðleitni til að ná fullkomnun í listinni.
Þó ekki hefði ég prófskírteini upp á vas-
ann, fór naumast milli mála, að ég var
útskrifaður úr liinni æðstu allra mennta-
stofnana, háskóla reynslunnar — var auk
þess víðlesinn í erlendum veiðiblöðum.
Flugurnar mínar skijttu hundruðum —
ef ekki þúsunduin — allar stærðir. Ótelj-
andi litir þeirra og litasambönd voru
Vj-.IOI M ADURIN N
5