Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Qupperneq 9

Gerðist ég nú smám saman heitur, ei-
lítið latur og talsvert svangur. Og með
því að ég var einmitt staddur í námunda
við hafurtask mitt, ákvað é<' að hvíla mig
ofurlítið og heilsa upp á nestisskrínuna.
Eg settist í guðsgrænt grasið og kom
mér sem þægilegast fyrir, tók síðan að
kanna forðabúrið. — Leið mér nú dá-
samlega.
Meðan ég mataðist skoðuðu augu mín
hina tilbrigðaríku fegurð allt í kring:
Fjöllin — dalina — engin — blómskraut-
ið — fuglana.
Kýrnar frá einhverjum næstu bæja,
sem um morguninn voru reknar í hag-
ann, höfðu með hægðinni þokazt æ nær
mér —heill hópur. Einhvern veginn hafði
ég aldrei getað lært að elska kýr. Ekkert
höfðu þær þó gert á hluta minn, greyin,
öðru nær. Líklega höfðu hinar hárfínu
\ eiðimannstaugar mínar einhverskonar
ofnæmi fyrir klunnaskap þeirra og fyr-
irferð — líklega.
Þarna kom sviflétt kríupar brunandi.
Ef til vill voru þetta ungir elskendur í
tilhugaástandi — ef til vill ráðsett hjón.
Skelfing hvað þeim lá alltaf mikið á,
blessuðum. — Hvað skyldu þær annars
geta safnað mörgum vottorðum um að
eljusemi og dugnaður séu aðalsmerki
þeirra? Mundu ekki veiðimenn með
góðri samvizku gefa slík vottorð? — Já,
eða hrafninn, ef hann væri spurður?. . . .
Eftir góða livíld og sannarlega átveizlu,
hvarf hugurinn á ný til árinnar, flugn-
anna minna og fiskanna, sem ekki \ ildu
taka.
Ég leit á klukkuna. Sá ég að u. þ. b.
klukkustund lifði, unz félagar mínir
kæmu til þess að taka mig með á annað
veiðisvæði.
Alveg óafvitandi var ég farinn að
hugsa um, hvernig þeim mundi hafa
gengið. Hve marga þeir hefðu nú íeng-
ið — og hvað stóra. Þetta voru ljótar
lmgsanir og ósamboðnar „sönnum veiði-
manni" — og ég vissi það vel. En þær
voru furðulega áleitnar. Ég sá þá í hug-
anum koma arkandi með sinn stórfiskinn
hvorn, auk nokkurra minni. Ég heyrði
líka áhugalausan samúðartón þeirra, er
þeir fréttu, að ég hefði ekki orðið var.
Aumingja ég. . . .
Skyndilega vaknaði ég frá þessum
klúru hugsunum — og tók viðbragð.
Hvað var þetta, sem glitti í þarna í
grasinu, skammt frá mér?
Ég tók það upp — Bjúglaga blikkdós
með götum í lokinu — grænmáluð!
Já, einmitt!
Ég hafði svo sem séð þær áður. — Ein-
hver týnt henni þessari....
Nei, ekki alveg tóm!
Ha — öngull!
Ég horfði vandlega í allar áttir — sner-
Ég tók pað upp, — bjúglaga blikkdós, með
götum á lokinu — grænmáluð!
Veirimaburinn
7