Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Síða 15

„Ég skal segja þér hvernig þessi hvíta
rák er til komin. A göngu sinni upp
Hvítá, liefir þessi lax lent í einni neta-
lögninni og særzt svona miki'ð undan ein-
um netamöskvanum, en með óbilandi
lífsþrótti hefir fiskurinn slitið möskvann
eða smogið í gegnum hann, að síðustu,
enda er þessi stærð af laxi oftast sprett-
hörðust, og hefir marga línu slitið í loft-
stökkum, þó hjá góðum veiðimanni hafi
verið.
„En drengir, sjáið þið ekki, livort hann
Jón gamli er að koma með hestana? Það
er bezt að nota þetta eina leyfi í dag, fyrst
nýtt líf hefir komið í þá gömlu.“
Mósi og Banki eru söðlaðir og í ólum
O O
fyrir aftan mig hefi ég fiskipokann, þó
oft fiskist mest, þegar enginn poki er
með.
Það er farið yfir ána á bæjarbrotinu.
Vatnið nær í kvið á hestunum. Straum-
þunginn klofnar á stinnum brjóstum
þessara völdu gæðinga.
Er upp úr ánni kemur taka við sléttar
eyrar, það færist líf í æðar hestanna, eft-
ir kidda vatnsins. Auðfundið er af taum-
haldi og ásetu, að sprettur væri kærkom-
inn, en fóstri minn lætur Mósa tölta
hátt, sem honum er eiginlegt, en allt í
einu heyri ég hljóð, sem líkist því, er
skeifa hrekkur af hóf, svo mér varð að
orði: „Nti hefir Mósi gripið undan sér
aðra framfótarskeifuna. ‘ ‘
„Nei, þessu er nú ekki þannig varið
drengur minn. Við Mósi skiljum hvor
annan. Nú erum við báðir í sólskins-
skapi og veiðihug, enda lét hann niig
finna það áðan, blessaður klárinn, á há-
töltinu, með því að slá með hófskeifunni
ujrp undir ístaðið".
Vf.iðimaðurinn
Hægur austan andvari flytur bjarkar-
ilniinn að vitum okkar, þegar við förum
yfir ána á Múlavaði, neðan við Örnólfs-
dalsgljúfur. Vað þetta er mjög stórgrýtt,
en hestarnir stíga traustum fótum á milli
stórra steina í botni Þverár, og áfram er
haldið inn með gijúfrinu. E.r götuslóðinn
lieygir aftur að ánni ofan við Múlahyl, er-
um við staddir við Langadrátt.
„Eigum við ekki að kíkja fram af
brúnni og vita hvort við sjáum eitthvað
kvikt í hylnum? Rétt er það nú samt
ekki, því ef fiskurinn verður okkar var,
eða skuggar nema vatnsflötinn, verðum
við ekki varir um tíma, en við skulum
þó vita hvað við sjáum“.
„Nú, það er þá svona, hylurinn fullur
af laxi, niður á brot. Við hefðum átt að
vera staddir hér um sólaruppkomuna í
morgun, drengur minn, til að geta boðið
honum eitthvað gómsætt eftir allt
skvampið ujjp eyrarnar.
I þessum langa og djúpa liyl stanzar
laxinn alltaf eftir sprettinn neðan úr
Hvítá, svo við skulum reyna við liann hér
þegar líður á daginn, enda er birta sólar
of sterk núna.“
Það er stigið á bak og götuslóðinn
Runólfur Runólfsson að veiðum i Hornhyl í Þverá,
13