Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Qupperneq 24

ánni, að vísu glaður og ánægður og
veiðiskjálftinn horfinn, en eins og geng-
ur: Mikið vill meira. Ekki stóð lieldur á
því að meira fengist, enda var nú komið
að tveimur einliverjum beztu veiðistiið-
um árinnar, Kistunum, efri og neðri.
Meðan þessu fór fram, og eftir því sem
á leið daginn, lækkaði í ánni og vatnið
skírðist. Laxinn var alltaf jafn gráðug-
ur, og ekkert hlé á veiðunum. Hann tók
í fyrsta, <)ðru, eða þriðja kasti, og svo
var þreytt og landað, þreytt og landað,
hvíldarlaust. Hefi ég aldrei komizt í ann-
að eins, fyrr né síðar, í jafn langri lotu.
Þegar fór að bregða birtu var loks liætt.
Voru þá átján laxar komnir á land og
vógu frá 5 til 13 pund. Mátti það heita
góð veiði á rúmum 6 klst. Var nú haldið
til baka, beinustu leið, en býsna háar
fundust mér þúfurnar, keldurnar djúp-
ar og byrðin þung. Sjóvott var á af dögg,
og varð ég þægilega rassvotur af að
hlamma mér niður á þúfu, til þess að
kasta mæðinni. Það var lúinn en sæll og
ánægður veiðimaður, sem kom að bíln-
um sínum unr kl. 11 og varpaði af sér
þungri byrði. Hér eftir þurfti ekki mikið
fyrir lífinu að hafa. llara setjast og stýra,
og engin þörf lengur að taka hvorn fót-
inn fram fyrir annan. ,
Aldrei er eins gott að setjast í bifreið
eins og þegar maður er orðinn uppgeiinn
að ganga meðfram á, í öllum veiðitýgjum,
méð þungan laxapoka á baki. Nú rifjað-
ist líka upp, hve lúinn maður var oft
við kúareksturinn á bernskuárunum, og
hvað þessi bifreið var lítið lík liugar-
fóstursbílnum frá kúasmalaárunum. Þeg-
ar maður var farinn að lýjast, að rölta
á eftir kúnum, tók hugmyndaflugið til
við að smíða vagn, sem hreyfðist sjálf-
krafa. — Og þá skyldi nú truttað á belj-
urnar, og ýtt, óþyrmilega við þeim bág-
rækustu. — En sú raunverulega bifreið
var draumabíinum meiri. Veruleikinn
yfirstígur líka alla jafna allan skáldskap.
Við þessu líkar hugsanir var ekið í
heimahlað, að lokum viðburðaríks og
eftirminnilegs dags. Það er ekkert óþægi-
legt að koma endrum og eins heinr sem
mikill veiðimaður, og veiðimenn eru
yfirleitt ekkert mótfallnir því, að komast
í fréttirnar sem slíkir. En öllu má of-
bjóða. Auðvitað flaug þessi fiskisaga, eins
og aðrar, og strax daginn eftir spurðust
þau tíðindi til Reykjavíkur, með síman-
um, að maður hefði veitt 18 laxa á hálf-
tírna í Laxá lijá Búðardal.
St. G.
Kyrrðin fyrir öllu.
'I'VIÍIR gamlir veiðimenn reru saman til fiskjar.
I>eir völdu sér mið, lögðust svo við fast og fóru að
dorga. Ekki var hann við hjá þeini og leið svo lang-
nr tími, að þeir urðu ekki varir, en þeir létu það
ekki á sig fá, sátu grafkyrrir og hvorugur mælti orð
af munni. Loks kom þó þar, að annar þeirra fór
eitthvað að ókyrrast og sýna merki þess, að hann
væri orðinn vondaufur urn veiði. Hann 1 i;eði rétti
úr fótunum og hreyfði sig eitthvað rneira. Hinn sat
grafkyrr eins og steingervingur, en leit illu auga til
félaga síns þegar hann fór að hreyfa sig. Loks gat
hann ekki orða bundist og mælti:
„Hver fjandinn er að þér maðurf Nú hefurðu
hreyft þig tvisvar á 20 mínútum. Komstu hingað
til þess að veiða eða dansaf"!
22
Veimmadurinn