Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Qupperneq 35

eftir
Krumma
Ég kem á fund pinn, fagna sæll og hljóður,
ég finn að þú ert söm og áður löngum,
með sömu hyljum, strengjum, fossum, söngimm
og sömu eyjar, bakkar, hraun og gróður!
Og dalurinn er eins i undra skrúði,
og allar jarðir byggðar nýtum mönnum,
sem tigna þig og dá i dagsins önnum,
Þin dögg er jarðargróðans bezti úði'.
A þessum bökkum lágu litlu sþorin,
já — Ijúfar myndir fram i hugann streyma,
þicr myndir, er ég aldrei vildi gleyma.
Hér átti ég fyrrum sólskinsbjörtu vorin
við Laxamýrarlendur — fram til strandar —
— þá leit ég fuglinn byggja hólma friða,
ég heyrði vorsins þyt um loftið líða
og lifið sjálft það hló til beggja handa.
Hve margt er ekki hulið augum okkar,
sem eftir þinum bökkum daglangt ganga?
Nú stefnir hingað sveit til fiski-fanga,
hér fagna þinir kviku strengja-lokkar.
En áður fyrr var öðru visi að lita,
þá áði litill smali einn við hylinn,
hann sveigði stöng og kenndi innra ylinn,
og œðaslög hans minntu á fossinn hvita.
Ég sé þig — elfur — enn á morgni Ijósum,
er ungur gekk ég hólma þina og bakka,
þá skyggndi ég bláma þinn úr brekkuslakka,
þar birtist mér þinn kraftur fram að ósum.
Þú rennur enn við austurjaðar hraunsins
þótt afl þitt hafi nýja vœngi fengið,
það sendir Ijós um sveitir þínar allar,
en söm ert þú og hliðin, bakkinn, engið.
Þinn söngur er mér enn i fersku minni,
já — ennþá finn ég seiðmagn þitt í ceðum,
þvi þií ert enn i þínum fögru klæðum
og þínir synir breyta ei göngu sinni.
Þinn straumur liggur enn að ósi bláum,
um aldur strengir þinir lýsa bæinn,
þótt minnist þú við silfurbjartan seeinn
og syndi og stökkvi lax i fossum háum.
Og þótt ég fjærri sé, þá finn ég niðinn,
er fljótið streymir hægt um Aðaldalinn.
t innsta huga minum finn ég falinn
þinn fagra minjagriþ — og sveitarfriðinn.
Ég tigna þig og töfrasali þina,
og til þin hverf ég oft á vetrarkvöldum,
þá finn ég Ijós og litadjásn þitt skina
og lifsins dýrsta seið i þinum öldum.
Veiðimaðurinn
33