Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Qupperneq 54

ekki annað sýnt en við yrðum að gefast
upp; og nú var byrjað að dimma.
Við höfðum nú losað okkur við fílinn
og stóðum í djúpum stórgrýttum og
þurrum botni Kókri. Sólin var um það
bil að setjast og gegnum hitasvækjuna
mátti greina kaldan gust, sem er undan-
fari indverska rökkursins. Við vorum
komnir að bugðu á gljúfrunum, rétt við
djúpan hyl, spölkorn þar frá, sent Kókri
fellur í hina breiðu og botnsléttu Tapti.
Jhápoo stóð þögull og hugsi og klóraði
sér svolítið, vandræðalegur á svipinn. En
allt í einu sagði hann lágt:
„Sendu fílinn heim aftur, herra. Ntt er
aðeins eitt ráð til!“ Því næst þuldi hann
fyrir rnunni sér nokkrar mergjaðar setn-
ingar, sem ekki er hægt að þýða, en þær
fjölluðu um eðli kvendýra af kyni dýrs-
ins, sem svo lengi hafði leikið á okkur.
Jhápoo fói að engu óðslega. Hann
sagði mér að fara upp á bakkann fvrir
ofan, en sjálfur stóð hann stundarkorn
kyrr í stórgrýttum árfarveginum, niður-
sokkinn í hugsanir sínar. Nóttin var að
skella á. Tungl var nærri fullt og fölgráir
geislar þess kepptu um vcildin við gull-
roðinn bjarma og hitamóðu sólsetursins.
Allt í einu rétti Jhápoo út höndina í
rökkrinu, tíndi saman nokkur breið og
sterk blöð af hinum fagurrauðu blómum
dhrdk-trésins, tók síðan hnöttóttan og
vel slípaðan stein, á stærð við manns-
hnefa, og vafði blöðunum utan um hann
svo að þau huldu hann alveg. Að svo
búnu gekk hann lengra út í dimman og
þurran árfarveginn, lyfti upp stóru
bjargi, kastaði innvafða steininum undir
það í skyndi og lét það svo falla í sömu
skorður aftur. Þegar þessu var lokið, hvarf
hann mér sjónum inn undir bakkann og
hermdi þar þrisvar sinnum afbragðs vel
eftir kóla-bálu, eðá einmana sjakala, —
en það er hryllilegt vein.
Mér þótti vissulega mjög gaman að
þessum hundakúnstum karlsins, og að sjá
hann reyna að leika galdramann, en ég
verð þó að játa, að einhver ónotakennd
fór um mig. Það var komið glaða tungls-
ljcís og vel bjart í skóginum þarna í kring,
og sæmileg birta barst niðtir í árfarveginn
gegnum gróðurflétturnar, sem héngu út
yfir bakkana, en á staðinn þar sem ég sat
skyggðu nokkur stór og sver mangótré,
svo að þar var myrkur. Eg vissi auðvitað
að þessi válegu vein, undir bakkanum
fyrir neðan mig, komu úr barka Jhápoos
gamla, en þegar þau voru að deyja út og
bergmáluðu í þessu dulmagnaða um-
hverfi, varð einmanaleikinn alls ráðandi
og hin frumstæðu geðhrif, sem skuggalegt
og afskekkt skóglendi vekur um tungl-
skinsnótt, fóru smámsaman að ná tökum
á mér. Langt handan og neðan við
beygju, sem þarna var á lækjarfarvegin-
um, mátti greina silfurrák, sem máninn
markaði á dimman flöt á djúpum hyl.
Stjörnurnar tindruðu skært á tærbláum
liimni, þar sem til varð séð milli nakinna
greinanna á lauflausum trjánum; og úr
skuggafylgsni mínu lét ég augun hvaríla
eftir tungllýstum farvegi Kókri og stað-
næmdist við bjargið þar sem garnli Ind-
verjinn hafði fólgið seiðgrip sinn. Leður-
blaka flögraði við vangann á mér og leti-
legt kvak í froski bar vott um að enn
væri heitt í lofti. Síðar kvað við í fjarska
raunalegt væl páfuglanna, sem komnir
\ oru á náttstað, og þegar það dó tit, ríkti
52
Veiðtmaðurinn