Veiðimaðurinn - 01.12.1958, Blaðsíða 57

unsöng sinn, og glaðværir tónar gráa pá-
lianans hljómuðu hátt og skært. Jhápoo
gamli var seztur upp í hengirúminu sínu.
Hann tók í ermina mína, eins og hann
hafði gert svo oft áður mn indversk dag-
mál.
„Sko!“ hvíslaði hann og benti út í
loftið. Síðan lyfti hann annarri hendinni,
glennti greiparnar og andartak var eins
og eldur brynni úr augum hans.
„Fimm khandis!“, sagði hann háum
rómi. „Fimm khandis af tígris-karldýr-
um! Fimm. . . . full. . . . khandis!“#)
Síðan lagði ég jarðneskar leifar hans
aftur á bak á gróft brekánið og kallaði
gætilega á þjónana."
Ég get nú farið fljótt yfir það sem eftir
er af sögu ofurstans. Hann minntist laus-
lega á smurningu hinnar draugslegu mú-
míu og hvaða ráðum hann hefði loks
beitt til þess að geta framkvæmt óskir Jhá-
poos gamla út í æsar. Virðist svo sem
þess háttar hlutir liafi verið mun auð-
veldari áður fyrr en nú á dögum. Hann
sagði mér frá öllunr ráðstöfunum sínum
og endaði á kistunni. Hann sagði mér
líka, að sér hefði tekizt að liafa upp á
„því sem hafði gleymst' og reyndist það
vera holt bambusprik, fyllt með ein-
kennilegri, grárri kvoðu. I.oks kvaðst
hann svo hafa lokað allt niðri í kistunni
og komið henni fyrir á afviknum stað.
En í Austurlöndum fer ótrúlega fátt fram
hjá hinu innfædda þjónustuliði. Mun
sanni næst, að það viti meira um hús-
bændur sína en þeir sjálfir, og mér lék
*) Khandi — 25 einingar af einhverju. Fimm.. . .
full.... khandis = 125 dýr. — Þýð.
forvitni á því, hvernig Mulligatawny
hefði leyst þá þraut.
Abdxd Ghani vissi vitanlega allt. En
ofurstinn sagði mér, að þegar hann, staris
síns vegna, hefði komið aftur nálægt
heimkynnum tígrisdýranna, mörgum ár-
um síðar, hefði starfsfólk sitt ævinlega
fyllst skelfingu, ef það sá kistuna, þótt
iuin hefði verið lokuð öll þessi ár og
hann margsinnis skipt um þjóna, eins og
algengt er í Indlandi, þegar menn eru
sendir til fjarlægra landshluta.
Þegar gamli maðurinn hafði lokið sögu
sinni stóð hann upp, lagði höndina á
haus tígrisdýrsfeldsins, sem hékk á veggn-
um fyrir ofan koparspengdu kistuna og
sýndi mér skörðótt gat, sem samkvæmt
ströngum fyrirmælum hans, hafði ekki
verið fyllt upp.
Þetta var þá skinnið af Mánjród-dýr-
inu mannskæða!
„Fimm khandis“, segir spádómurinn,
Alastair“, mælti ofurstinn. „Tuttugu í
hverju.*) Rúmlega fjögur og hálft eru
þegar bókuð. Hvort þú fyllir töluna, eða
afhendir kistuna þeirn innfæddu mönn-
um, sem ég hef fengið þér nöfn og heim-
ilisföng á, er þér algerlega í sjálfsvald
sett, en hvora leiðina sem þú velur, er ég
þér hjartanlega þakklátur. Og nú skulum
við fara að hátta. Góða nótt, kæri vinur.
Góða nótt!“
Framhald.
*) Hcr segir ofurstinn, að eitt khandis sé tuttugu,
en í orðskýringununi aftan við bókina er sagt tutt-
ugu og fimm. — Þýð.
Vfiðimaðurin'N'
55