Veiðimaðurinn - 01.12.1989, Síða 16

andi atlaga var þarna gerð að vatnabúum,
sem voru að njóta hvíldarinnar eftir anna-
tíma sumarsins. Sérþjálfaðar afætur, sem
höfðu leikið þá list frá því í vor að kitla
öngla maðkadorgara, voru nú allt í einu
vaktar upp af værum blundi af aðgangs-
hörðum hrekkjalómum og slungnum
veiðivörgum. Þarna var um mjög óvæntan
atburð að ræða, að fá svona framandi gest
í veiðistöð, og það utan vertíðar.
Þeir, sem voru staðnir þarna að veiðum
á ólöglegum tíma, voru sem sagt hálfgerðir
furðufuglar á þessum slóðum. Þarna voru
á ferðinni tveir skarfar. Nánar tiltekið díla-
skarfar, Phalacrocorax carbo. Þessir tveir
úteyjafuglar, sem eftir venju eiga að tróna
á skreipum skerjum og kafa þaðan eftir
sjávarfíski, helst marhnúti og smáufsa, í
ólgandi brimlöðrið, höfðu auðsjáanlega
laðast að freyðandi fossinum og stungu sér
nú án afláts í hyljina undir hvítri froðunni.
Annar fuglinn hélt sig um tíma í
Drottningarhylnum og leitaði þar síla, sem
lágu á sundi upp undir bununni. Hver lota
í köfun tók fuglinn rúmlega fimmtán sek-
úndur í senn. Og eftir góða könnunarferð
skaut hann upp dökkum kollinum í ljós-
um beljandanum, til þess að ná lofti fyrir
nýja veiðiferð niður í undirdjúpin. Hann
svamlaði þarna um tíma í hringiðunni og
vatt sér svo yfir í Klingenbergsholuna.
Þar gerði hann margar atrennur og dembdi
sér upp í stríðan strauminn. Að lokum
kom hann upp með þokkalega væna veiði,
silung sem kann að hafa verið um hálft
pund að þyngd. Hann hagræddi spriklandi
fiskinum í nefinu og sporðrenndi honum
síðan greiðlega.
Fyrst á eftir var fuglinn auðsjáanlega
svolítið þungur á sér og nokkuð stirður til
sunds eftir átið og brá sér því niður á
klappirnar við Konungsstrenginn til þess
að jafna sig og láta góðgætið kyrrast í
maganum. Þangað kom einnig maki þessa
skarfs, væntanlega til þess að skrafa um
fengna veiði og nýjar veiðihorfur. Þeir sátu
þarna skarfarnir stundarkorn og skegg-
ræddu, snurfusuðu sig dálítið og viðruðu á
sér hráblauta vængina. Þeir tjáðu sig með
miklum tilburðum, breiddu út skankana,
teygðu þá út í þetta óhemjustóra vænghaf,
sennilega til þess að sýna aðdáendum, eins
og veiðimanna er siður, hvað síðasti fiskur
kynni að hafa verið stór. Klöppin var orðin
hvít af driti, þegar þeir loks héldu af stað á
ný.
Annar þeirra renndi nú beint í Nikulás-
arkerið, sem liggur neðan við laxastigann
og er alfriðað svæði fyrir allri umferð og
veiði. Braut hann með því öll boð og bönn
og kafaði þar í algjöru heimildarleysi af
áfergju og veiðibræði. A meðan sat hinn
fuglinn á efra Skerinu ofan við Brotið.
Þaðan gerði hann út á miðin upp í Gaflhyl
eða út undir Eyrina.
Þegar straumurinn bar þá of langt niður
eftir ánni, lyftu þeir sér til flugs og færðu
sig aftur upp undir fossinn eða jafnvel upp
á lygnuna neðan Vaðsins. Þaðan lagði annar
fuglinn í ferð upp á Hausinn, það er stærsta
klettinn í fossinum, og lagðist þar mak-
indalega sunnan við reynihríslu, sem vex
þar frammi á snösinni. Tígulegt var að sjá
fuglana á flugi með miklum vængjaburð-
um líkt og skuggalega dreka bera við mjall-
hvítan fossinn, þar sem þeir börðust á
móti norðansvalanum á leið sinni upp
eftir ánni.
Ekki er það einsdæmi, að skarfar sjáist
hér við fossinn. Tvívegis áður hef ég séð
hér skarf og var í bæði skiptin um einn fugl
að ræða, en nú voru hér auðsjáanlega
skarfahjón á ferðinni.
Erlendis hef ég oft séð skarf á veiðum í
ám og á vötnum langt inn í landi, bæði á
Indlandi og víða suður í Afríku. Þeir
14
VEIÐIMAÐURINN