Veiðimaðurinn - 01.12.1989, Síða 17

skarfar sitja þá oft í trjám við vatnsbakkann
og huga þaðan að væntanlegri veiði. Er
talið að skarfar fremji þar mestu spellvirki
og eyði nytjafiski úr ám og vötnum.
Mér eru samt eftirminnilegastar veiðar
skarfanna, sem ég sá á ferð minni í Kína.
Þar hafa menn fært sér í nyt veiðisælni
þessara fugla. Má þar sjá veiðimenn á
mjóum, flatbotna bambuskænum eða flek-
um róa með tvo til þrjá tamda skarfa og
tágakörfu undir fisk. Skarfarnir eru hafðir
í tjóðri, bundnir með taug og er þröngum
tréhring brugðið þeim um háls, þannig að
þeir geta ekki magagleypt þá físka, sem
þeir ná sér í. Þegar komið er á góð veiði-
svæði, er fuglinum varpað útbyrðis. Hann
syndir þá eins og línan leyfir frá bátnum
og nær öðru hvoru í físk úr djúpi árinnar,
og kemur með hann í gogginum, því ekki
getur hann rennt bráðinni niður vegna
hálshringsins. Veiðimaðurinn sér, aðkom-
inn er fískur á færi. Hann dregur þá band-
ingjann að bátnum og lætur skarfínn skila
sér fískinum, sem hann ber í nefinu.
Þessar fiskveiðar með skörfum, sem urðu
mér eftirminnilegar á ferð eftir ánni Lí við
bæinn Guilin í Kína, rifjast nú upp fyrir
mér, þegar ég horfí á athafnir skarfanna
við Laxfoss.
Ekki á ég samt von á því, að hér við foss-
inn birtist á næstunni veiðimaður með
skarf í bandi í stað þess að stika hingað
upp eftir skógargötunni með Hardy-stöng
reidda um öxl.
Skarfar. Ljósm. RH.
VEIÐIMAÐURINN
15