Veiðimaðurinn - 01.12.1989, Qupperneq 61

Allt í einu sé ég út undan mér, hvar stór
fiskur kemur upp í vatnsskorpuna og sígur
síðan niður í djúpið aftur. Þetta er einmitt
rétt fyrir utan stóra steininn og báturinn er
kominn niður fyrir þennan stað.
Eg læt vita hvers ég hef orðið vísari og
pabbi spyr hvort ég haldi að þetta hafi ver-
ið lax. Eg get auðvitað ekkert fullyrt um
það, en segi að þetta sé að minnsta kosti
risaurriði. Pabbi biður mig um að setja vel
á mig hvar fiskurinn sýndi sig, og síðan rær
hann rólega upp í strauminn, í áttina að
landi og upp fyrir staðinn til að styggja
síður fiskinn og auðvelda mér að kasta á
hann flugunni.
Þegar mér finnst báturinn kominn á
réttan stað, gef ég pabba merki. Hann
hægir róðurinn og heldur bátnum upp í
strauminn. Eg dreg línu út af hjólinu og
bý mig undir að kasta. Nú er um að gera að
vanda sig. Engan óþarfa buslugang.
Flugan lendir á vatninu og hverfur
eilítið undir yfirborðið handan við miðjan
straum. Ég reyni að fylgja henni eftir með
augunum. Girnistaumurinn er stuttur,
2-3 fet, og þolir 20 pund, eftir því sem
pabbi segir.
Straumurinn tekur stíft í línuna og
skilar flugunni fljótlega út úr aðalflaumn-
um. Þegar línan hefur borist beint niður
af bátnum, myndast skyndilega gára á yfir-
borði vatnsins úti í aðalstraumnum og
stefnir á fluguna.
Hér er fiskur á ferð! Skyldi hann ná
flugunni? Nei, hann snýr við rétt áður.
„Flott“, hrópar pabbi, „hann tekur í
næsta kasti“.
Spennan hefur náð tökum á mér og ég
finn ekki betur en hnjáliðirnir skjálfi. Ég
kasta aftur, nákvæmlega eins og áður.
Sagan endurtekur sig. Fiskurinn kemur á
harða spretti á eftir flugunni. Ég bókstaf-
lega sé hausinn á honum koma upp úr
vatninu og mér finnst ég horfast í augu við
hann.
Hann nær flugunni, færir hana í kaf,
snýr við og rífur línuna út úr höndunum
á mér.
„Rólega, rólega. Taktu ekki of fast á
honum. Þetta er stærðarlax“, hrópar
pabbi.
Fiskurinn syndir út í strauminn skáhallt
niður af bátnum, hægir á sér smástund, en
eykur svo hraðann niður ána. Línan
rennur út af hjólinu. Ég held stönginni
hátt uppi til þess að festa síður línuna í
botni. Pabbi snýr bátnum í hvelli, rær á
eftir fiskinum og tilkynnir um leið, að
klukkan sé 12,07.
Loksins hægir fiskurinn á sér og allt í
einu stekkur hann upp úr vatninu.
„Þetta er svakalegur fiskur. Þú nærð
aldrei að koma þessum á land“, heyri ég að
Kári segir.
Björgvin Skúli með’ann á. Ljósm. Þjóðbjörg Þórðardóttir.
VEIÐIMAÐURINN
59