Læknablaðið - 01.11.2022, Side 44

520 L ÆKNABL AÐIÐ 2022/108
V I Ð T A L
„Mér finnst Landspítali vera stærsta
hjúkrunarheimili landsins,“ segir Katrín
Þórarinsdóttir gigtarlæknir sem er ný-
komin til landsins eftir rúman áratug á
Sahlgrenska.
„Spítalinn er nýttur því það eru engin
önnur úrræði. Því er farið með fólkið sem
þarf þessa aðhlynningu á bráðamóttök-
una. Svo liggur það þar og kemst ekkert
annað. Hér vantar úrræði fyrir gamalt
fólk. Það er stærsti vandi íslenska heil-
brigðiskerfisins.“ Það sé pólitísk ákvörðun
hvernig heilbrigðiskerfi eigi að bjóða.
„Landspítali hefur verið í stórkost-
legum vandræðum frá því við vorum
læknanemar. Vandinn hefur færst til.
Hann var áður mikill á lyflæknadeildum
en færðist yfir á bráðamóttökuna. Nú á að
færa hann aftur á deildir.“
Læknablaðið settist niður með læknun-
um þremur sem allar hafa snúið heim
úr sérnámi erlendis. Blaðið vill ná þeim
á meðan þær hafa enn glögga gestsaug-
að. Katrín hóf aftur störf á Landspítala í
júlí eftir áratug á Sahlgrenska og Helga
Tryggvadóttir krabbameinslæknir í lok
Við söknum verkferla og klínískra leiðbeininga, segja þær Helga Tryggvadóttir krabbameins-
læknir, Katrín Þórarinsdóttir gigtarlæknir og Hildur Jónsdóttir almennur lyflæknir og spítalisti,
sem allar eru komnar heim eftir að hafa sérhæft sig erlendis. Ástandið í íslenska heilbrigðiskerfinu
fældi þær ekki frá. Ákvörðunin um að snúa heim sé stærri en starfið eitt
■ ■ ■ Gunnhildur Arna Gunnarsdóttir
Ákvörðunin um að koma
heim stærri en Landspítali
ágúst eftir áratug í Lundi og Malmö. Hild-
ur Jónsdóttir lyflæknir og spítalisti hefur
nú starfað í ár á spítalanum eftir þriggja
ára sérnám í Iowa í Bandaríkjunum.
Samdauna bráðamóttökunni
„Það var sjokk að koma til baka og sjá
hvað ástandið á bráðamóttökunni hafði
breyst til hins verra á þessum þremur
árum. Einstaka sjúklingur var á gangin-
um þar þegar ég fór út en þeir lágu út um
allt þegar ég kom heim. Nú þegar ég hef
verið heima í eitt ár er ég orðin samdauna
þessu ástandi og finnst þetta vera venju-
legt,“ segir Hildur þar sem þær þrjár setj-
ast niður í Blásölum í Fossvogi á úrhellis-
rigningarþriðjudagsmorgni.
„Ég er hætt að pæla í þessu og er
ánægð ef það eru 20 eða færri sem bíða
innlagnar á lyflækningasvið á bráða-
móttökunni. Mesti fjöldi sem ég hef haft
þar eru 37,“ segir hún og býst aldrei við
rólegri vakt.
Helga er ekki á bráðamóttökunni. Hún
mætir á krabbameinsdeildina sem hefur
verið í fjölmiðlum vegna bágrar aðstöðu.
„Þessar fyrstu vikur á krabbameins-
deildinni hafa verið erfiðar. Það væri
ákjósanlegt ef við værum fleiri,“ segir hún
róleg og lýsir ólíkri vinnumenningu frá
störfum sínum í Svíþjóð.
„Úti var meira rými til að vera ný-
útskrifaður sérfræðingur. Ég gat alltaf
ráðfært mig og fengið stuðning. Eldri
kollegar studdu þá yngri. Hér eru auð-
vitað öll af vilja gerð að hjálpa, það er
ekki það, en hér þurfa læknar að standa
meira á eigin fótum. Það eru ekki jafn
margir læknar að störfum,“ segir Helga.
Sú vinnumenning virðist þó ólík milli
deilda. Katrín segir að á gigtardeildinni
séu haldnir markvissir fundir um stöð-
una. Hins vegar finnist henni skorta á
skýra ferla.
Saknar sænsku ferlanna
„Ég kem úr niðurnjörvuðu vinnuum-
hverfi. Svíar eru með verklag fyrir allt
sem við gerum. Ég sakna þess. Ég myndi
vilja geta kynnt mér stefnu, verklag deilda