Muninn - 01.05.2016, Side 11

9
Ég áttaði mig aldrei á því hvernig
stæði á því að mér þætti strákar
sætir, af því mér fannst jú stelpur
sætar, þar að leiðandi gæti ég ekki
verið samkynhneigður. Ég skildi
síðan í áttunda bekk að það þýddi
að ég væri tvíkynhneigður. Fyrir
þann tíma hafði ég engu að síður
velt mér mikið upp úr því hvað
sumir strákar væru myndarlegir,
en ég hafði alltaf ,,réttlætt” það
með því að hugsa að ég væri
bara mjög athugull eða þá
öfundsjúkur, þar sem ég er ekki
beint Instagram-legi strákurinn.
Ég man vel eftir einu sérstöku
atviki þegar ég velti fyrir mér
af hverju stelpurnar voru svona
skotnar í Ronaldo, það hlyti að
vera vegna sláandi kinnbeina
hans og sléttrar húðar, í
raun var það bara ástæðan
af hverju ég var skotinn í
honum.
Kynhneigðin mín
var svo lítið eins og
bílprófið mitt (sem ég
náði frekar seint), ég
var ekkert að flýta mér og mér fannst
þetta ekki koma neinum öðrum
sérstaklega við.
Ég var alveg tilbúinn að sleppa því
að nefna þetta við einhvern það sem
eftir var, en loks átti ég augnablik þar
sem hugsunarhátturinn minn fór frá
,,það skaðar ekki að þegja” í ,,það
gerir lífið mitt betra að segja frá.”
Mér hafði aldrei liðið jafn vel og
eftir að ég talaði fyrst um þetta við
besta vin minn, þá áttaði ég mig á
því hvað ég hefði átt að vera löngu
búinn að þessu fyrr. Hver veit, ef ég
hefði kannski lokið þessu af á fyrsta
ári hefði ég getað eignast kærasta
í MA, ólíklegt, þar sem það er
ekki eins og ég sé sérstaklega
vaðandi í kvenfólki nú þegar,
en maður má nú dreyma.
Ég vildi bara koma þessu
áleiðis til þeirra sem eru
í sömu stöðu og ég var,
ykkur mun væntanlega
líða mun betur eftir að
segja ykkur nánustu.
Ávarp ritstjóra