Árbók frjálsíþróttamanna - 01.07.1943, Blaðsíða 11

suniir skrifaðir af meisturunura sjálfum og rayndir ágætar. En
fáir munu hafa notfært sér þá. Síðar, einkum eftir þátttöku Islend-
inga í Olympíuleikunum 1912, fengu íslenzkir frjálsíþróttamenn
enn betri hugmynd um stíl í ýmsum greinum en áður. T. d. var
Magnús Tómasson (Kjaran) fyrstur hér á landi til að kasta spjóti
með afturfærzlu spjótsins í atrennunni og Sigurjón Pétursson
fyrstur til að kasta kringlu með snúningi. Aður höfðu menn haldið
spjótinu í heinuni handlegg alla atrennunna, og kastað kringlunni
snúningslaust. í ýmsum öðrum greinum var smátt og smátt breytt
til; í spretthlaupum var kropviðhragðið tekið upp af ýmsum og
sumir fóru að nota hliðarstökk í hástökki í stað leikfimisstökks.
Hinar nýju hástökksaðferðir (háskóla- og Kaliforniulag) komu
ekki fyrr en löngu síðar og breyting á stangarstökksstílnum (upp-
færzla neðri handarinnar á stönginni) ekki heldur.
Eins og önnur þekking á íþróttamálum, var þekking á lögum
og leikreglum nokkuð á reiki á þessum tíma. Aðalvitneskja manna
um þessi efni mun hafa verið frá áðurnefndri íþróttahók á dönsku;
leikreglnapési, sem gefinn var út fyrir fyrsta lands-leikmótið (leik-
mót U.m.f. í. 1911) mun hafa verið aðallega þýddur eftir þeirri
bók. Um eiginleg leikmót gat heldur varla verið um að ræða fyrr
en eftir stofnun íþróttasambands Reykjavíkur (1910), sem var sam-
tök um byggingu gainla Iþróttavallarins — og Iþróttasambands
íslands (1912), því þá sköpuðust fyrst aðstæður til brautahlaupa —-
þó lélegar væru — og réttur aðili til samninga og útgáfu reglu-
gerða og leikreglna. Með stofnun þessara tveggja samhanda má
segja, að nýtt tímabil hefjist í íþróltaniálum bæjarins — og jafn-
vel landsins í heild, því með því var ráðin bót á þeim skipu-
lagsvandkvæðum, er áður höfðu háð viðgangi íþróttamálanna á
ýmsan hátt og dregið úr gagnsemi þess ágæta starfs, sein ein-
stök félög inntu af hendi. — Því miður hefi ég ekki leikreglna-
pésann áður umtalaða við hendina, en ég minnist eins atriðis, sem
nú mundi þykja mikil fjarstæða. Það var að atrenna í spjótkasti
mátti ekki vera lengri en 10 metrar. Eftir því ákvæði var farið á
7