Hinsegin dagar í Reykjavík - 01.08.2022, Blaðsíða 41

olíubrák sem liggur yfir öllu, nóg til að
lægja stærstu öldurnar. En auðvitað allt
of þunn til að halda aftur af kraftinum
í djúpinu til lengri tíma, fari að hvessa
duglega.

Líklega getur enginn sem nýtur fullra
mannréttinda sett sig 100% í spor þeirra
sem ekki gera það. Gott dæmi um slíkt
er regnboginn á Skólavörðustíg. Hann
birtist þar á Hinsegin dögum, en árið
2019 var ákveðið að þarna skyldi hann
vera framvegis. Regnboginn okkar átti
við að regnbogann væri hvergi að sjá í
þessum tillögum. Nema auðvitað við í
hinsegin samfélaginu. Okkur var brugðið.

Þegar við kölluðum eftir skýringum
þá kom í ljós hversu þunn olíubrákin
er. Fólk datt nánast hvert um annað í
æsingnum að ryðjast fram á ritvöllinn og
segja okkur að þetta væri sko ekkert mál,
auðvitað yrði bara fundinn einhver annar
staður fyrir regnbogann, hann væri æði,
allir elskuðu hann og það væri sko fullt af
öðrum stöðum í borginni þar sem hann
að vera þarna um aldur og ævi! Ég man
tilfinninguna, hún líktist einna helst
öryggi.

Tveimur árum síðar var ákveðið að
endurhanna götuna, einmitt þar
sem regnboginn okkar var. Það kom
einhver fín tillaga en þá var enginn
regnbogi lengur. Enginn hafði sagt
hönnuðunum að þeir yrðu að reikna
með regnboganum, því hann ætti að
vera þarna um aldur og ævi. „Varanlega“
hlyti alla vega að þýða meira en 2 ár?
Og reyndar virtist enginn kippa sér upp
myndi sóma sér vel.

Af því að þau gátu ekki sett sig
100% í spor okkar. Þau voru jákvæð,
fordómalaus og sum þeirra ábyggilega
umburðarlynd, hefðu þau verið spurð.
En þau sáu bara ekki hversu sorglegt það
var að þau hefðu ekkert leitt hugann
að varanleika regnbogans okkar á
Skólavörðustíg. Hversu sorglegt það var
að þau hefðu talið hreint ekkert mál að
flytja hann bara eitthvert annað, eins og
það fagra og innihaldslausa skraut sem
hann var í þeirra augum. Það vantaði
þessi örfáu prósent upp á skilninginn. Af
því að þetta eru ekki þeirra mannréttindi.
Það vantaði sömu prósentin og gera mér
auðveldara að anda þegar ég er innan
um hinsegin fjölskylduna mína, þegar
birtir og hlýnar.

Auðvitað hefur margt batnað
stórkostlega frá því við vorum nokkur að
þreifa okkur áfram í fordómamyrkrinu.
Miklu fleiri sjá ljósið núna. Eða hafa a.m.k.
vit á að halda neikvæðum skoðunum
sínum leyndum. En við megum ekki
sofna á verðinum. Við megum ekki
halda að réttindabarátta annarra hópa
hinsegin fólks en þess sem við tilheyrum
komi okkur ekki við. Við eigum að vera
eins konar hinsegin NATO: Árás á eitt
okkar er árás á okkur öll. Og þá tökum
við öll til varna. Við sjáum öll hvernig
ráðist er að ýmsum hópum hinsegin fólks
og þar er transfóbían mjög áberandi.
Við sjáum eiginlegar, líkamlegar árásir,
eins og skotárásina í Osló. Öllum þessum
árásum verðum við að hrinda, í nafni
okkar allra.

“Our human rights are but a thin skin”
Undirtitill á ensku: On the queer
community then and now.
“We didn’t know the words at the time, but
all of us that fumbled out of the darkness
at the time, we probably have some
form of post-traumatic stress.” When the
Icelandic queer community was young
it was a small community of broken and
scared people in their 20’s. People who
grew up without the words to describe
themselves. This varied group of young
people turned to partying, talking, crying,
fighting and drinking with each other for
comfort. After every weekend they swore
to do something different next weekend
but every time they came back, because
this was the only community they felt good
in. Then the boys began to fall sick, and the
community partied on.

Memories from that time have come up
regularly the last couple of years. The
trauma and the stress never quite went
away; the feeling of only being safe in
the company of other queer people, no
matter how nice others are, has lingered.
The resurrection of these memories and
feelings might be the result of seeing the
hatred and lies once levied against us now
being levied against other groups of queer
people, trans people in particular. Many
things are better now, many people can
now see the light of our humanity, and
others have the good sense to hide their
disdain. But we must continue to fight
together and view hatred and attacks on
one part of the queer community as an
attack on all of us.
Í hvert sinn sem ég hitti
dásamlegu hinsegin vinina mína
þá léttir af mér fargi sem ég
hafði ekki áttað mig á að lægi
á mér. Ég get andað dýpra en
áður, það er bjartara, hlýrra
41