Úrval - 01.10.1945, Qupperneq 52

50
TJRVAL
„Vertu ekki feiminn, litli karl.
Hvað ertu gamall?“
„Níu ára.“
„Viltu ekki fá þér sæti,“ sagði
systir mín.
Hann settist í hægindastól
við arininn, og ég stóð við hlið-
ina á honum. „Komdu hérna til
mín. Það var rétt.“ Og hann tók
mig á hné sér. Ég hjúfraði mig
að honum og hann tók utan um
mig. Ég man eftir því. Ég fann
að hann var vinur minn og ég
fór að strjúka gul hárin á hand-
arbökum hans. Ég var niður-
sokkinn í að horfa á hann og
einkennisbúninginn, sem hann
var í. Ég man, að stundum sagði
hvorugt þeirra orð góða stund.
„Hvenær ferðu?“
„Á morgun.“ Ég varð var við,
að rödd hans titraði.
„Svo fljótt ?“
„Þykir þér það miður?“
„Þú veizt það.“
Enn var þögn. Þá byrjaði
götuspilari að leika á lírukassa
úti á strætinu. „Hvaða lag er
þetta, María?“ spurði ég. Það
var hann, sem svaraði, og hann
horfði stöðugt á systur mína.
„Þó að þú værir eina stúlkan
í heiminum,“ sagði hann.
„En hvað þú ert með fallegan
borða á brjóstinu?“
„Það er Hernaðarkrossinn,"
sagði systir mín undireins.
„En ég sé engan kross?“
„Nei, Ronald, þetta er nafnið
á heiðursmerkinu, en ekki á
borðanum.“
„Hefir þú verið hugrakkur?“
„Nei! Ég hefi bara verið
heppinn, það er allt og sumt.“
Hann horfði ekki á mig, hann
var að horfa á systur mína. Ég
held, að hann hafi verið mér
þakklátur fyrir að gefa sér
tækifæri til þess að tala við
systur mína undir rós.
„Hefur þú drepið Þjóðverja?“
„Já, það hefi ég gert. Marga
Þjóðverja.“
„Eru Þjóðverjar afskaplega,
vondir menn?“
„Nei, þeir eru ekki mikið
verri en aðrir menn. En þeir
eru heimskir eins og sauðfé, og
leiðtogi þeirra er vondur mað-
ur. Hann langar til að leggja
undir sig allan heiminn."
„En hann getur það ekki?“
„Nei, hann getur það ekki, af
því að við ætlum að sigra Þjóð-
verja.“
„Og þá ráðum við yfir heim-
inum?“
„Enginn mun ráða yfir heim-
inum.“ Rödd hans titraði, og ég
mjakaði mér til, svo að ég gæti