Úrval - 01.08.1953, Síða 111

EKKJULEIKUR
109
framan stólinn. Geislar morg-
unsólarinnar flóðu um herberg-
ið og Georg stóð hálfboginn yf-
ir henni og stökkti vatni á enni
hennar. Hann hjálpaði henni
upp á stólinn og neyddi hana til
að dreypa á konjaki. Hún hlýtur
að hafa fengið vott af heila-
hristingi þegar hún féll af stóln-
um, því langa stund á eftir
mundi hún ekkert af því sem
gerzt hafði um nóttina.
Georg var enn að stumra yfir
henni þegar hann heyrði hljóð
frá rúminu. Lilla hafði vaknað
og sat nú uppi í rúminu og
teygði úr sér. Öll spor veikinnar
voru horfin af andliti hennar, og
augun ljómuðu. — ,,Ó, Georg“,
hrópaði hún, „mikið er dásam-
legt að vera kominn heim aft-
ur!“
„Heim aftur?“ át Georg upp
eftir henni forviða.
„Já,“ sagði hún og bætti við
orðum sem rugluðu hann enn
meira: „Þakka þér fyrir að þú
hefur loksins höggvið niður
þetta bölvað tré!“
Georg leit skilningsvana út
um gluggann þar sem ekki hafði
verið neitt tré í fimm ár. —
Getur eitt óráðshjal gengið aft-
ur í öðru óráði? hugsaði hann,
en skildi ekki fyrst í stað hvers-
vegna hálfgerður ónotahrollur
fór um hann. Þá áttaði hann
sig allt í einu á því að það hafði
alls ekki verið Lilla heldur fyrri
kona hans, dáin og grafin fyrir
mörgum árum, sem hafði verið
hrædd við tréð.
Ósjálfrátt steig hann nokkur
skref aftur á bak meðan hann
virti fyrir sér ungu konuna í
rúminu. — Var það rétt að það
væri komið annað blik í augu
hennar, eitthvað í senn fram-
andi og gamalkunnugt — eitt-
hvað sem minnti hann á Lilju,
einkennilega breytta eins og
hún hafði orðið síðasta sólar-
hringinn áður en hún dó? Og
tilfinning sem hann gat ekki
sjálfur ráðið við þvingaði hann
til að spyrja: „Lilla, hver ert
þú eiginlega?“
Hún sendi honum hlýlegt,
blítt bros — bros sem hann
þekkti aftur, þó að hann hefði
löngu verið búinn að gleyma
því. Það var síðasta bros Lilju
áður en hún dó. Og hún sagði:
„Það veiztu vel. Ég er hún
Marta þín.“
Lilla, Lilja, Marta? — Hann
vissi ekki hvað hann átti að
halda. En á næsta andartaki
hjaðnaði hinn ókennilegi hroll-
ur fyrir heitum, gjöfulum koss-
um hennar. Stína læddist hljóð-
lega út úr herberginu.
„Og hér“, sagði prestur og
stundi þungan, „ætti sagan að
hafa endað. Loksins virtist
Marta hafa höndlað þá ham-
ingju sem hún hafði orðið að
gjalda svo dýru verði, miklu
dýrar en hún raunar hefði þurft.
Og Lilja, sem nú stóð í myrkr-
inu fyrir utan — hún hafði feng-
ið allt sem hún hafði óskað sér
í lífinu, og fimm sælurík ár í of-
análag. En eins og þér vitið