Heima er bezt - 01.12.2004, Blaðsíða 11

Lilja Ólafsdóttir til vinstri, annar tvíburinn sem rætt er
um í greininni, og María.
endurgjaldslaust ef hún veldi sér mannsefni sem honum
væri að skapi. Nú ætluðu ungu pörin að láta reyna á
þetta. Þau gengu heim á prestssetrið og smeygðu sér í
betri fötin, sem þar voru geymd. Er ekki að orðlengja það
að þau voru gefin saman í stofunni í Vigur án athuga-
semda frá prestinum. Engir voru þar brúðkaupsgestir og
engin veisluhöld eftir athöfnina, enda þurftu brúðhjónin
að sinna störfum sínum. Eftir að hafa klæðst
hversdagsfötum á ný skunduðu þau nýgiftu til Holu-
búðar, brúðguminn að beitingaborðinu en brúðurin fór að
lífga eldinn í kamínunni og elda mat handa skipshöfn-
inni. Síðan var farið í róður og allt gekk sinn vanagang.
Eitt hefur þó ungu konunni þótt á skorta. Elún kom að
máli við unglinginn og kvaðst vilja eiga við hann kaup.
Sagðist hún vera fús til að beita fyrir hann nokkra króka
ef hann vildi skipta við sig á svefnplássi. Pilturinn varð
kímileitur en kvað ekkert því til fyrirstöðu. Þar með var
formannsrúmið orðið að hjónasæng.
Þess má geta að þó engin viðhöfn væri í sambandi við
þessa hjónavígslu, entist hjónabandið í 58 ár, eða þangað
til eiginmaðurinn lést. Hjónin urðu farsæl og kynsæl,
eignuðust 15 börn, þar af sex sinnum tvíbura.
Frásögn Maríu Rögnvaldsdóttur
Vorið 1924 bjuggum við Ólafur á Kleifum í Skötufirði.
Tvíbýli var á Kleifum, jörðin fremur kostarýr og bústofn
okkar lítill. Til að afla heimilinu viðurværis fór Ólafur
ævinlega í verið á vorin, yfirleitt til Bolungarvíkur, svo
var einnig þetta vor.
Gamli bœrinn á Kleifum í Skötufirði.
Ég var heima með börnin og skepnurnar. Auðvitað var
þetta ýmsum erfiðleikum bundið, en erfiðast held ég hafi
verið hvað oft var heylítið á vorin. Það var sárt að geta
ekki gefið skepnunum nægilegt að éta, ærnar komnar að
burði og þurftu á góðu fóðri að halda og eins var
nauðsynlegt að halda mjólkinni í kúnni vegna barnanna.
Við áttum aðeins eina kú á þeim árum, en hún var
gæðaskepna, stóð aldrei geld nema einn mánuð, bless-
unin.
Það sem bjargaði var að við áttum alltaf fisk, saltaðan
og hertan og ég sauð fisk og fiskbein handa kúnni. Henni
þótti þetta gott og mjólkaði vel af fiskmetinu ásamt því
litla heyi, sem hægt var að gefa henni.
Við höfðum nú eignast átta börn, tvisvar sinnum
einbura og þrisvar tvíbura. Eitt höfðum við misst og eitt
var tekið í fóstur. Ég var með sex börn þetta vor, það elsta
átta ára og yngst voru tvær telpur, tæpra tveggja ára. Nú
vildi svo illa til að þær veiktust mikið, fengu háan hita,
lágu í móki og ég var í vandræðum með að koma ofan í
þær næringu. Þar kom að ég sá ekki fram á að þær hefðu
þetta af nema læknishjálp fengist.
Læknir var þá ekki í Ögurhreppi, en læknir fyrir Djúpið
hafði aðsetur í Skálavík í Mjóafirði. Læknir þessi var
annálað góðmenni, en mjög drykkfelldur. Ég fékk menn
frá Eyri í Skötufirði til að fara á trillu inn í Skálavík og
sækja lækninn. Þeir gripu í tómt þegar þangað kom -
læknirinn úti á ísafirði, urðu þeir því að fara þangað, en
ekki fundu þeir lækninn. Þeir báru þá upp erindi sitt við
Vilmund Jónsson, sjúkrahúslækni. Hann kvaðst ekki hafa
aðstæður til að fara í sjúkravitjun inn í Djúp, þeir skyldu
hafa upp á héraðslækninum og fara með hann inneftir.
Þetta gerðu þeir en læknirinn reyndist vera í slæmu
ástandi. Mennirnir báru hann um borð í bátinn og héldu
inn í Skötufjörð. Þegar þeir komu að Kleifum báru þeir
hann inn í húsið. Ég var uppi á lofti hjá börnunum og fór
niður. Leist mér ekki á blikuna þegar ég sá hvers kyns
var. Mér brá mjög og sagði: Hvað eruð þið að gera með
þetta hingað? Ekki verður hann börnunum til bjargar. Fór
ég svo upp aftur. Litlu síðar koma mennirnir upp í
loftsgatið, héldu þeir þá sinn undir hvorn handlegg á
lækninum og gátu þannig komið honum upp. En þá datt
Heima er bezt 539