Heimili og skóli - 01.08.1960, Síða 11

HEIMILI OG SKÓLI
55
lijálpa, ef við aðeins komum auga á
þau.
Einhverju sinni er ég gekk á sölu-
torgið ásamt vinkonu rninni til að
kaupa í matinn, komum við auga á
átta ára gamlan dreng, sem var að
hjálpa föður sínum við að selja græn-
meti úr vagni. Hann hafði selt frú
einni blómkálshöfuð og beið nú stolt-
ur eftir því að hún greiddi sér and-
virðið, en í stað þess að greiða honum,
fékk hún föður hans peningana. Bros
litla drengsins hvarf, og hann varð
hryggur á svip og vonsvikinn. En vin-
konu minni varð þegar 1 jóst, að það
varð að gera eitthvað, og það sem fyrst
til að gefa honum aftur sjálfstraust sitt
og sjálfsvirðingu. Hún gekk því
rakleitt til hans, valdi sér nokkra
tómata, sem hann lét í bréfpoka. Hún
hefði auðveldlega getað greitt honum
þessa tómata í smápeningum, en af
ásettu ráði fékk hún honum seðil.
Hann stóð hugsandi og brúnaþungur
nokkur andartök og reiknaði í hugan-
urn. Svo birti allt í einu yfir honurn,
og hann greiddi lienni aftnr það, sem
henni bar.
„Ég þakka fyrir,“ sagði hún. „Þetta
var nú fínt. Ekki hefði ég verið svona
fljót að reikna í huganum."
„O, þetta var nú ekki svo erfitt/'
sagði hann og leit um leið til föður
síns. En þetta var honum einnig mikil-
væg viðurkenning. Við brostum öll
fjögur. Þetta var óvenjulega hlý og
kærleiksrík tillitssemi.
„Sá, sem býr yfir „vizku hjartans"
finnur alltaf einhver ráð til að efla
sjálfsvirðingu meðbræðra sinna og
systra,“ sagði gamli sóknarpresturinn
okkar. „Þegar þér komið heim frá
vinnnnni og eitthvert barnið yðar
kemur þjótandi á móti yður og hróp-
ar: „Pabbi, veiztu hvað kom fyrir á
götunni í dag?“ — Já, hvað gerir þú
þá? Þér takið ekki þá gleði frá barn-
inu yðar að lofa því að segja fréttirn-
ar — það er að segja, ef þér eigið hið
rétta hugarfar. Fréttin frá munni
barnsins yðar verður eins og ný fyrir
yður. En ef þér segið: „O, sussu, sussu,
það er langt síðan ég frétti þetta.“ Ef
þér segið þetta, hugsið þér um sjálfan
yður, en ekki barnið yðar.“
Heimurinn er fullur af kærleika.
Og jafnvel þótt þessi kærleiki sé oft
eins og ósjálfráð eðlishvöt, býr hann
þó yfir þeirri þörf að slíta af sér allar
hömlur og þjóna sínu göfuga eðli. Og
við getum öll lært að ljúka upp fyrir
honum öllurn fangelsisdyrum, ef við
kunnum alltaf að segja rétt orð á rétt-
um tíma og réttum stað.
Þýtt H. J. M.
Eitt kvöld tókst frú Thomas Edison að fá
hinn fræga mann sinn til að fara með sér í
samkvæmi, og þrátt fyrir kröftug mótmæli,
tókst henni einnig að telja hann á að fara
í „kjól og hvítt“. Það var mjög heitt í veðri
þetta kvöld, en samkvæmið afar leiðinlegt,
og það leið ekki á löngu þar til Edison missti
alla þolinmæði.
„Eg fer heim!“. sagði hann örvæntingar-
fullur við konu sina. En í stað þess að fara
heim, ók hann beint til tilraunastofu sinnar.
Þar afklæddist hann í flýti skrúða sínum, en
klæddist léttum vinnufatnaði. Og til þess að
vera nú alveg viss um, að samkvæmisklæðin
yrðu honum aldrei til kvalar framar, fékk
hann sér hamar og nagla og rígnegldi kjól-
fötin á stofuvegginn. Og þar héngu þau lengi
án þess að vera nokkru sinni notuð.