Heimili og skóli - 01.08.1960, Side 27

HEIMILI OG SKÓLI
71
sagði: Verið fullkomin eins og faðir
yðar á himnum er fullkominn. Þetta
var takmarkið. Þetta var hans stefnu-
skrá. — Maðurinn fyrst. Svo kom allt
hitt á eftir. Hann minntist ekkert á
vélar í þessari stefnuskrá. Hann sagði
líka: Allt það, sem þér viljið að aðrir
menn geri yður, það skuluð þér og
þeim gera. — Þetta var lögmálið, sem
mennirnir áttu að lifa eftir. Skyldu
þeir muna eftir þessu í Suður-Afríku?
Skyldum við sjálf alltaf muna eftir
þessu í daglegu lífi okkar í umgengni
okkar við náungann? Það er aldrei
minnzt á þetta í flokksblöðum stjórn-
málaflokkanna. En þótt við myndum
ekkert annað en þetta eina úr kenn-
ingu Krists, gæti það samt orðið mann-
kyninu til mikillar blessunar í fram-
tíðinni.
Ég hef með vilja lítið minnzt á
einkunnir á þessari stórhátíð einkunn-
anna. Ég hef enga oftrú á einkunnum
og ber takmarkað traust til þeirra og
forsagnargildi þeirra, þótt þær segi
venjulega sína sögu, skemmtilega eða
óskemmtilega, eftir atvikum. En eitt
er víst: Þið verðið ekki spurð um
einkunnir á mestu alvöru- og úrslita-
stundum lífsins. Þið verðið ekki spurð
um einkunnir þegar þið fastnið ykkur
maka. Þið verðið ekki spurð um ein-
kunnir, þegar þið komizt í ykkar
mestu mannraunir, og þið verðið loks
ekki spurð um einkunnir þegar þið
gerið upp reikningana að ævikvöldi.
Þar er það annað, sem gildir.
Börn og unglingar fá háar einkunn-
ir af tvennum ástæðum: Vegna góðra
gáfna og trúmennsku og samvizkusemi
við námið. Á sama hátt fá þau lágar
einkunnir af gagnstæðum ástæðum.
Þetta er allt, sem ég segi um einkunn-
ir. Það getur verið báðum flokkunum
til athugunar og eftirbreytni. Annars
vil ég segja það, að mér hefur þótt
gæta meiri linku og þrekleysis við
nám barna almennt á hinum síðustu
árum en á hinum fyrri kennsluárum
mínum.
Kannski hefði mér borið skylda til
að nota þessar síðustu mínútur, sem
ég er meðal ykkar, til að leggja ykkur
nokkrar haldgóðar lífsreglur, sem
gætu komið ykkur að haldi síðar. En
einhvern veginn hef ég ekki trú á því.
Ég held, að það hefði ekki verið að
skapi ykkar. Prédikanir eru tvíeggjað
vopn. Þið eruð ung og bjartsýn og ekki
með neinn ugg fyrir framtíðinni. —
Guði sé lof! Þið skuluð reyna að eiga
ykkar bernsku- og æskugleði á meðan
hún verður ekki tekin frá ykkur. Ham-
ingjan gefi, að þið megið eiga hana
sem lengst!
— Þið hafið nú lokið námi ykkar
hér í þessum skóla. Hann hefur viljað
gefa ykkur það bezta, sem hann átti,
en þið hafið einnig gefið honum mik-
ið. Þið hafið gefið köldum steininum
líf, og þið liafið gefið honum hluta af
ykkur sjálfum og persónuleika ykkar.
Við höfum viljað reyna að ala ykkur
upp, en þið hafið einnig með vissum
hætti alið okkur upp. Þannig er gott
að skilja. Þegar þið komuð hingað fyrst
á björtu vori fyrir sex árum, voruð þið
eins og blóm, sem eru að springa út.
Það er mikil hamingja, þrátt fyrir allt,
að mega fylgjast með þessum blómum,
sjá þau smátt og smátt vaxa og breiða
út blöð sín, og kannski ofurlítið hjálpa
þeim til að þroskast. Meira er það nú
ekki.