Læknaneminn - 01.04.1957, Page 18

18
LÆKNANEMINN
er, að hafi sensitiserazt. Þar á að
verða agglutination, ef allt er með
felldu með Coombs’ serum það,
sem notað er.
Við indirekte Coombs’ próf er
serum það, sem prófa á, incuberað
með normal blóðkornum, sem öll
eru af 0-flokki, en mismunandi Rh-
typum, t. d. CDe korn í 1. glasi,
cDE í 2. glasi og cde (Rh-negatív)
í 3. glasi.
1. Þessi blóðkorn eru þvegin einu
sinni í saltvatni og 0,1 ml. af
5% suspension sett í hvert glas.
2. Bætt er út í 0,2 ml. af serum
því, er prófa skal.
3. Haft í vatnsbaði við 37°C í 30
mín.
4. Blóðkornin í hverju glasi eru
þvegin þrisvar í saltvatni og
síðan farið að eins og við di-
rekte Coombs’ próf, þ. e. próf-
að, hvort anti-human-globulin
serum veldur agglutination í
einu eða fleiri glösum.
Verði nú agglutination í 1. glasi,
en ekki í hinum, má ætla að mót-
efni gegn Rh-antigeninu C hafi
verið í serum því, er prófað var.
Verði agglutination i öllum glös-
um, er sennilega um nonspecific
mótefni með tilliti til Rh-blóð-
flokka að ræða. Þannig má komast
að því, fyrir hvaða factor sensi-
tisation hefur orðið við transfu-
sionsreaktionir.
Notkun og gildi Coombs’ prófs:
Segja má, að Coombs’ próf hafi
fyrst og fremst gildi við rannsókn
á blóði ungbarna, sem grunuð eru
um erythroblastosis foetalis. Sé
um meðfæddahæmolytiska anæmiu
að ræða, er stafar af blóðflokka-
misræmi móður og barns (lang-
oftast Rh, en einstaka sinnum þó
bundið við A-B-0 flokkana) eru
direkte og indirekte Coombs’ próf
jákvæð í blóði barnsins. Með in-
direkte Coombs’ prófi má einnig
leita að ófullkomnum mótefnum
hjá gravid konum. Ekki er þó hægt
að mæla þau kvantitativt (titrera)
með þessari aðferð, en nota má
aðrar aðferðir til þess (titreringu
í albuminupplausn, blocking test
og trypsin modified red cell test),
sem of langt mál yrði að rekja
hér.
Þá má sýna fram á isoimmuni-
sation eftir blóðgjafir með direkte
Coombs’ prófi og finna, hvaða
hæmagglutinogen á þar sökina
með indirekte Coombs’ prófi.
Áður var talið, að greina mætti
milli icterus hæmolyticus congenit-
us (herediter spherocytosis) og
anæmia hæmolytica aquisita idio-
pathica með Coombs’ prófi, sem
átti að vera alltaf neikvætt við
fyrrnefndan sjúkdóm, en jákvætt
við hinn síðast talda. Síðar hefur
þó komið í ljós, að þetta er ekki
algilt. Fundizt hafa tilfelli af arf-
genga forminu með jákvæðu
Coombs’ prófi (a.m.k. um skeið),
þótt hitt sé miklu algengara, að
það sé neikvætt. Ennfremur hafa
fundizt nokkur tilfelli af aquisit
hæmolytiskri anæmi, þar sem
Coombs’ próf var neikvætt. Talið
hefur verði, að mótefnin í þess-
um sjúkdómi (autoantibodies)
væru nonspecific, þ. e. gæfu svör-
un við indirekte Coombs’ próf með
blóðkornum af öllum flokkum, en
nýjustu rannsóknir benda til þess,
að svo sé ekki í öllum tilfellum.
Hafa fundizt slík mótefni, er voru
specific fyrir einhverjum Rh-fac-
tor, án þess að ástæða væri til
þess að ætla, að um venjulegan
stimulus til sensitisationar hafi
verið að ræða, svo sem graviditas
eða transfusion.
Við hæmoglobinuria e frigore,
eins og sést við syphilis, mun di-