Læknaneminn - 01.04.1957, Page 26

26
LÆKNANEMINN
ég fengi til meðferðar, en sérstak-
lega varð honum tíðrætt um njálg.
Ég skrifaði niður margar blaðsíð-
ur í stílabók um diagnosis og ter-
api á njálgi og að lokum þóttist
ég sjá réttilega, að hann vissi
meira um njálg en nokkur annar
maður á íslandi (og var ég þeirr-
ar skoðunar, þar til ég heyrði pró-
fessorinn í pathologi tala um það
efni), og að minnsta kosti annað
hvert,,individ“ í kaupstaðnumhefði
þennan ófögnuð. Ég þarf auðvit-
að ekki að taka það fram, að ég
fékk aldrei eitt einasta njálgtilfelli
til meðferðar, og þótti mér leitt,
því að ég hafði ætlað að ,,brilliera“
á beim vettvangi.
Ég kom á vígvöllinn kl. 9 á
laugardagsmorgni og átti ég að
búa á spítalanum og þar hafði
ég aðgang að læknastofu og öllu,
sem með þurfti, nema þekkingu.
Viðtalstími var kl. 11 á laugardög-
um. Óðar en ég kom á spítalann,
var mér boðið í kaffi með starfs-
fólkinu, og allir voru mér ákaf-
lega elskulegir og keoptust við að
rétta mér góðgætið. En þó að lyst-
in væri engin, reyndi ég að halda
virðingu minni, sat alvarlegur og
huírsandi og braut kleinur. Yfir-
hiúkrunarkonan hefur sennilega
séð. hvað mér leið, því að hún
sagði hughreystandi: ,,Það koma
víst fáir að siá unga lækninn í
dag. Það er alltaf fátt á laugar-
dögum og svo veit víst enginn,
að þér eruð komnir.“ Við þessi
orð hresstist ég það mikið, að ég
fór að geta svarað spurningum
fólks nokkxirn veginn skynsam-
lega. Kl. 11 stundvíslega opnaði
ég biðstofudyrnar. Þetta var all-
stór biðst.ofa og vistleg í betra
lagi, en því miður full af fólki.
Mér sortnaði fvrir auvum og varð
kaldsveittur af skelfingu. Ein-
hvern veginn stundi ég þó upp:
„Fyrsti, gjörið svo vel!“ Tveir
þeir fyrstu drógu upp tóm meðala-
glös og báðu um á þau aftur.
Ég skrifaði recept og fór að verða
rólegri. Sá þriðji var með tómt
glas undan phenamal mixtúru,
sagðist vera hjartveikur, órólegur
og eiga vont með svefni. Hann
sagðist þurfa þriggja pela flösku,
ef þetta ætti að duga eitthvað.
Ég horfði á manninn furðulost-
inn. Það var naumast, að hann
vildi verða rólegur. Til að láta
þetta heita eitthvað, hlustaði ég
hjarta hans. Ég heyrði að vísu,
að hjartað sló, annað græddi ég
ekki á hlustuninni. Tók þá að
hugsa um Kristins-fræðina og allt
í einu mundi ég orðið: Barbitur-
ætur. Það var vissara að hafa
vaðið fyrir neðan sig. Ég horfði
á manninn og hann horfði á mig.
„Tvö hundruð grömm,“ sagði ég
og var ákveðinn. „Tvö hundruð
grömm! Hvað er það fyrir mig,
svona órólegan og hjartveikan?"
svaraði hann og varð fúll. Ég
skrifaði recept og rétti honum.
Hefur honum sennilega þótt lítið
til minnar læknislistar koma, því
að ég sá hann ekki aftur.
Mér tókst að veita öllum, sem
á stofunni voru, einhverja úrlausn,
að ég held, skar í kýli og gaf
sprautur. Kandídatinn, vinur minn,
hafði haft allmarga í sprautukúr,
einkum voru þar á ferðinni víta-
mínistar, kerlingar með útstungna
rassa og alltaf að hressast.
Þennan dag voru þrjár vitjanir,
tvö skikkanleg og virðuleg kvef-
tilfelli, og afgreiddi ég þau eins
og vera bar með gagnkvæmum
virðuleik og recepti. Þriðja tilfellið
var eitt af þessum lúalegu útbrota-
andsk...., sem enginn ræður við.
Sá þjáði var tæplega ársgamall.
Ég gekk inn alvarlegur og hugs-
andi, eins og ég hafði tamið mér