Læknaneminn - 01.04.1957, Page 27

LÆKNANEMINN
27
síðustu klukkustundirnar. Móðirin
leiddi mig að vöggunni, sá litli
steinsvaf. Nú var ég skjótráður,
breytti um „taktik" í einu vetfangi,
gerðist blíður á svipinn og mjúk-
máll. „Við skulum ekki vekja anga-
skinnið, það sefur svo vært. Ég
skal koma seinna“, sagði ég og
hafði í huga gálgafrest. En móð-
irin var ekki á því. Hún dreif barn-
ið upp og afklæddi það. En húð
þess var hvít og mjúk, hvar sem
á var litið. Þegar hér var komið
sögu, var barnið vaknað og horfði
á mig, undrandi og móðgað. Það
var dauða þögn, allir voru að
búa sig undir að segja eitthvað.
Krakkinn varð fyrstur. Hann tal-
aði að vísu ekki nein ósköp, en
orgaði þeim mun meir, blánaði
fyrst en roðnaði síðan. Þá tók
móðirin að benda mér á hina og
þessa staði á líkama hans, sem
henni fundust athugaverðir. Ég
sasðist ekkert sjá, sem ekki væri
eðlilegt. Hún féllst að lokum á
þetta, en sagðist skyldu hringja í
mig seinna, þegar útbrotin væru
greinilegri. Tveim dögum síðar
kom ég þangað aftur, sprenglærð-
ur í húðsjúkdómum, diagnosticer-
aði ofnæmi, gaf krakkanum við-
eigandi meðferð. Síðar frétti ég frá
ljósmóður staðarins, að krakkinn
væri stórum betri.
Tvisvar lenti ég í því vandasama
verki að vera kvaddur að dánar-
beði. Annað tilfellið var háöldruð
kona, sem hafði dottið niður stiga.
Ég var ekki rólegur fyrr en ég
heyrði lát hennar tilkynnt í út-
varpinu. Hitt tilfellið var nýfætt
barn, er lézt á spítalanum. Ég
hlustaði það, þar til ein hjúkrun-
arkonan benti mér vinsamlega á
það, að barnið væri farið að
stirðna.
Jæja, dagar liðu, sjálftraustið
óx, en sjúklingum fækkaði. Dag
einn í seinni hluta viðtalstíma, kom
til mín ung stúlka. Hún var vel
vaxin, há og grönn og lagleg í
betra lagi og rauðhærð í ofanálag
Hún sagðist vera taugaóstyrk. Ég
spurði, hvort nokkur sérstök á-
stæða væri til þessa taugaslapp-
leika. Hún horfði á mig stórum,
döprum augum og sagðist ætla
að gifta sig eftir viku. Ja, hvert
þó í logandi. Ég hafði hingað til
haldið, að flest kvenfólk gengi um
í sæludraumi, þar til þær væru
búnar að láta hlekkja sig eða öfugt
og væru sízt af öllu taugaslappar.
En hér sat ein, var taugaóstyrk og
kvíðin og sem verra var, hún ætl-
aðist til, að ég bjargaði málinu
við. Mér datt strax í hug: Láttu
stelpuna lesa bókina Hjónaástir,
sem ég hafði einhverntíma heyrt
nefnda. En við nánari íhugun áleit
ég, að það væru sennilega 20—30
ár síðan sú bók kom út og því lík-
lega ekki til nema á söfnum eða þá
í eigu bókasafnara, sem safna fá-
gætum og merkilegum bókum.
Tabl. phenemali min. 1x3 á dag
og róandi orð urðu að duga. Töfl-
urnar fékk hún og einhver orð
sagði ég líka, ég man þau bara
ekki lqngur. Þrem dögum síðar
kom hún til mín aftur glaðleg mjög
og sagðist aldrei hafa þurft að
taka töflurnar og vera orðin ágæt.
Fjandi, að ég skuli ekki muna,
hvað ég sagði við hana, ég hefði
líklega átt að ,,notera“ það hjá
mér, það hlýtur að hafa verið frek-
ar snjallt.
Snjallt, það var orðið. Ég gæti
trúað því, að það hafi verið fátt
snjallt, sem ég aðhafðist um þetta
leyti, nema ef vera skyldi þessi
fáu orð, sem ég sagði við vesalings
stúlkuna, en gleymdi svo strax.
Þetta má segja, að sé minnisvarð-
inn um læknisstörf mín í miðhluta.
Það skásta, sem ég gerði er