Læknaneminn - 01.11.1977, Qupperneq 38

Um 3. áriö
Lílfœratnein afrœði
Kennslunni var skipt í fyrirlestra og verkkennslu.
Fyrirlestrar voru 6 á viku og jafnframt skyldi hver
stúdent vera viðstaddur 4 krufningar á haustönn.
A vorönn var auk fyrirlestra verkkennsla í meina-
vefjafræði.
Fyrirlestrakennsla
Samkvæmt kennsluskrá skyldi stuðst við:
1. Robbins og Angell: Basic Pathology.
2. Escourolle og Poirier: Manual of basic neuro-
pathology. En þegar til kom var fyrri bókin al-
veg fullnægj andi.
Deila má um hvernig fyrirlestrar eigi að skiptast
á milli einstakra kafla meinafræðinnar. Hitt finnst
mér þó Ijóst að auka beri mjög hlut hinnar almennu
meinafræði. Aðeins 12 af 116 áætluðum fyrirlestr-
um voru ætlaðir kennslu í almennri meinafræði.
Einnig finnst mér skorta á að kennarar tengi sér-
hæfðu meinafræðina hinni almennu. Þar sem víðar
var Hannes Blöndal undantekning.
Flestir kennararnir opinberuðu fróðleik sinn á
glærum, mismunandi að gæðum. Glærusýning þarf
ekki að vera slæm sem aðalkennsluform sé ákveð-
inna atriða gætt. Á glærunum mega bara vera aðal-
atriði, þar sem tíminn er svo naumur. Uppsetning
textans er mikilvæg, s. s. stórar spássíur og skýrar
og skilmerkilegar fyrirsagnir o. fl. Þá ættu stúdentar
að fá afrit af glærunum svo skriftir minnkuðu og
meiri tími gæfist til umræðna og aukinnar fjöl-
breytni, s. s. umfjöllunar ákveðinna sjúkratilfella.
Ókleift er að tala um alla kennarana sem einn
væri. Sumir eiga þeir lof skilið en aðrir minna af
slíku. Eg ræði því stutt en sannlega um þá hvern og
einn.
Olafur Bjarnason: Notar glærur en bregður líka
stundum mynd á tjaldið. Á glærunum eru aðalatriði
og á hverri þeirra mjög mikið efni. Ilins vegar
mætti bæta uppsetninguna, sem oft vill verða anzi
kássukennd. Oftast er tími til annars en skrifta lítill
og bjargar þá að prófessorinn hefur litlu við að
bæta hið mikla efni glæranna. Yæntanlega kemur ÖI-
afur með glærur sínar endurbættar í vetur. Ólafur
gerði annars því efni sem honum bar góð skil utan
sjúkdóma í blóðmyndandi vef og eitlum, sem naum-
ast voru nefndir, en bar þó 4 fyrirlestra samkvæmt
kennsluskrá.
Jónas Hallgrínisson: Hann varð einn allra kenn-
aranna til að fjölrita glærur sínar og dreifa þeim
reglulega til stúdenta.
Samantekt hans og uppsetning var ágæt og er þörf
lexía ýmsum hinna kennaranna. Einnig notaði Jónas
myndir við kennsluna, sem féllu vel að efninu. Verra
var að rnikið af þeim tíma sem við þetta hagræði
vannst, fór í háfleygt eintal Jónasar um lífið og
dauðann.
Jónas tók að sér fjórðung þess sem Þorgeir Þor-
geirsson átti að kenna og leysti það vel af hendi.
Bjarki Magnússon: Við kennsluna notar hann oft-
ast glærur, sem oft bera glögg merki fljótaskriftar.
Hann þverskallast við að dreifa glærum sínum til
stúdenta og vitnar stíft í slæma reynslu af slíku frá
fyrri árum. Bjarki gerir talsvert af því að tína til
raritet og annað sem ekki finnst í litla Robbins, og
tíunda fyrir stúdentum. Engum getur því dulizt að
það er lærimeistaranum vart samboðið að styðjast
við þessa bók í kennslunni. Af áætluðum tíma til
yfirferðar um lungnasjúkdóma fór næstum þriðj-
ungur í slíkan sparðatíning, en veigameiri atriði
biðu aukatíma að vori.
Prófverkefnið hjá Bjarka var þó vel Lil fundið úr
vel afgreiddu efni. Vonandi verður hann nær jörð-
inni í kennslu sinni framvegis.
Páll Þórhallsson: Yfirferð hans var hæg en mark-
30
LÆICNANEMINN