Læknaneminn


Læknaneminn - 01.04.1979, Blaðsíða 21

Læknaneminn - 01.04.1979, Blaðsíða 21
Eigin rannsóknir sýna að fjölómettaðar fitusýr- ur örva michrosomal oxun á epinephrine í adreno- chrome.2 Adrenochrome örvar hins vegar perox- un fjölómettaðra fitusýra í fjölda myndefna eSa ovirk brot fitusýra. Þessi efnahvörf virSast hvötuS uf tveimur hvatakerfum og má hemla virkni þeirra hvors um sig. Propranolol hemlar þannig adreno- chrome myndun án þess aS hindra adrenochrome orvaSa peroxun fjölómeltaSra fitusýra. Vítamín E hemlar peroxun fjölómettaSra fitusýra án þess aS hindra andrenochrome myndun.2 Þessar athuganir eru enn á byrjunarstigi en úr þessari átt má líklega vænta gagnlegra upplýsinga um eSli þeirra vefjaskemmda, sem catecholaminar geta valdiS. Docosahexaenoicsýra og hjartsláttartíðni Docosahexaenoicsýra, 22:6n3, er fyrir hendi í töluverSu magni í heila og auga, en hlutverk 22:6n3 í himnustarfsemi er óþekkt.s Ekkert er heldur vitaS um örlög þessarar fitusýru, oxun, ummyndanir í iinnur efni o.þ.h. Þessi fitusýra er í fosfoiipidum hjartavöSva, einkum í PE, og virSist hafa eitthvert hlutverk í starfsemi hjartans. Tengsl virðast vera milli magns þessarar fitusýru í fosfoli- pidum hjartans og hjartsláttartíðni viðkomandi spendýrs. Er magn 22:6n3 mest í músarhjarta, sem hefur hæsta hjartsláttartiðni þeirra dýra, sem við höfum rannsakað, en minnst í hvalshjarta, sem hef- ur lægsta hjartslátttartíðni, mynd 2. Líklegt er að 22:6n3 tengist á einhvern hátt stjórn- un á jónaleiðni frumuhimnu og er verið að rann- saka hvort og hvernig slíkt getur átt sér stað.n Rnnnsóhnir á hjörtum mannu •'samanburður var gerður á fituefnum úr hjarta- sýnum. Annars vegar voru rannsökuð sýni úr mönnum er höfðu látist af slysförum og hins vegar sýni úr mönnum sem höfðu dáið skyndilegum hjarta- dauða og höfðu ýmist mikil eða lítil kransæða- þrengsli. Skyndilegur hjartadauði er hér skilgreind- ur sem instant dauði eða dauði innan klukkustund- ar og oflast innan fárra mínútna frá aðkenningu aS hjartaslagi eða infarct.1 Sýni úr mönnum, sem létust af slysförum og höfðu eðlilegan hjartavöðva og lítil kransæða- þrengsli voru höfð til viðmiðunar og talin sýni úr heilbrigðu hjarta. Post-mortem breytingar á fitu- efnum hjartavöðva voru ekki fall af þeim tíma, sem leið frá dauða að sýnistöku en vissir lipidar hafa klofnað í fitusýrur og smærri einingar áður en unnt var að ná fyrstu sýnum. Þrátt fyrir þessa erf- iðleika má sjá ýmsar áhugavekjandi breytingar á magni og tegundum fituefna í tengslum við skyndi- legan hjartadauða. Stöðugleiki fosfolipida háður fitusýrusamsetningu Samsetning óbundinna fitusýra (free fatty acids, FFA) í hjartasýnum sýnir að stór hluti (80%) af þessum fitusýrum er fram kominn vegna klofnunar fosfolipida. FFA hafa mun meira af fjölómettuðum fitiusýrum, einkum 20:4n6 og 22:6n3, en þeir fos- folipidar sem eftir eru í hjartavöðvanum, en glycer- idar hafa lítiS af þessum fitusýrum. Hlutfall fitu- sýranna 22:6n3 og 20:4n6 er almennt hærra í FFA en í PC og PE hjartavöðvans og gefur til kynna að þeir fosfolipidar klofni hraðasl niður, sem mest hafa af 22:6n3. Athuganir þessar benda til þess að stöðugleiki fosfolipida eða viðnám þeirra gegn klofnun af völdum fosfolipasa A2 sé háð fitusýru- samsetningu fosfolipida. Fosfolipidar með langar og mjög ómettaðar fitusýrur virðast klofna hraðar niður en fosfolipidar með mettaðar eða minna ómettaðar fitusýrur. Marktæk aukning á fjölómett- uðum fitusýrum í fosfolipidum getur þannig haft áhrif á stöðugleika fosfolipida og viðnám frumu- himnu gagnvart skaðvöldum, svo sem ofgnótt cate- cholamina, ischemiu og orkuskorti. Fosfolipidar breytast með aldri í mannshjarta Fitusýrusamsetning fosfolipida breytist í hjört- um manna með aldri á svipaðan hátt og hjá rott- um. Athuganir á samsetningu heildar fosfolipida sýna marktæka lækkun á linoleic-sýru, 18:2n6, með aldri eða um 35% lækkun frá unglingsárum að áttræðu. Einnig verður nokkur aukning á 22:6n3 á miðjum aldri, en eftir áttrætt minnkar heildar- magn fosfolipida per gram hjartavöðva. Athug- un fer nú fram á breylingum á einstökum fosfoli- pidum meS aldri. Ahugavert væri að kanna hvort slíkar hreytingar í himnulipidum tengjast breyting- læknaneminn 13
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Læknaneminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Læknaneminn
https://timarit.is/publication/1885

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.