Læknaneminn - 01.07.1979, Qupperneq 13

gefist vel að ýmsu leyti, og væri e. t. v. athugandi
hvort eitthvert kerfi af þessu tagi gæti hentað í ný-
hyggingu læknadeildar.
Porvaldur: Það eru ekki áætlaðar neinar róttæk-
ar breytingar á verklegu kennslunni, en á hinn bóg-
inn er hún sífellt að taka nokkrum breytingum og ég
tel að á undanförnum árum hafi hún frekar færst
nær læknisfræði og sýnikennslu í stað eigin vinnu
nemenda við lífefnafræðileg verkefni.
Það, að nemendur hafa ekki áhuga á verklegri líf-
efnafræði, er ekki sérstakt íslenskt fyrirbrigði. Það
er alls staðar reynslan að verkleg lífefnafræði er svo
erfið grein, að það er torvelt að vekja áhuga :iem-
enda á henni. Af þvi að greinin er erfið og nemend-
ur vita að þeir ætla. ekki beint að jiota þá verklegu
þjáifun sem þeir fá í henni, vilja þeir yfirleitt ekki
snua sér að verkefnunum í alvöru. Vinnan gengur
greinilega betur hjá nemendahópum, sem hafa áhuga
á henni og þeir ná að sjálfsögðu betri árangri og
læra meira. Það er nauðsynlegt að kenna nemendum
þá tækni, sem lífefnafræðin byggir á, þó ekki sé
mikill viiji fyrir hendi af hálfu nemenda er ekki þar
ttieð sagt að kennslan sé ónýt. Þvert á móti finnst
mer oft á viðtölum við eldri nemendur, að þeir muni
margt, sem þeir hafi gert í verkiegum æfingum. En
auðvitað mundi kennslan gera enn meira gagn ef
tækigt að vekja áhuga nemenda á henni.
7. AtS hve miklu leyti telur þti að
kennsla í lífefnafrœði, verkleyri otf
bókleyri, tetti ru) vera tenytl klínisku
námi?
Davíð: Lífefnafræðikennslu á 2. ári er skipt í al-
inenna biokemiu og fysiologiska biokemiu mannsins.
A 4. ári hefur lítillega verið kennd klínisk biokemia
°g þá nefnd meinefnafræði, sem er þýðing á enska
nafninu chemical pathology.
Ekki er nokkur vafi á því, að áhuga á lífefna-
fræðinámi á 2. ári má glæða með því að krydda
kennsluna með dæmum um praktisk vandamál varð-
andi sjúkdóma. Efnaskipti sykra og fitu verða á-
hugaverðari stúdenti ef sagt er frá sykursýki. Bio-
kemiska erfðafræði, enzymologiu, má vafalaust gera
spennandi með dæmum og sýnikennslu arfgengra
sjúkdóma. En tengslin á þessu námsstigi við klíniskt
Þorvaldur V. GuSmundsson dósent.
nám tel ég að eigi að vera fyrst og fremst til að
glæða áhuga með því að sýna hagnýt gildi lífefna-
fræðinnar fyrir síðari námsstig.
A síðari námsstigum er þó sjálfsagt að tvinna
kennslu í meinefnafræði við 'kennslu í klíniskum
greinum. Hún er ekki síður nauðsynleg til skilnings
á orsökum og gangi margra sjúkdóma en t. d. mein-
vefjafræði. Auk þess verður að kenna stúdentum í
klínisku námi samskipti við rannsóknadeildir í rnein-
efnafræði, meðferð sýna, ýmislegt um störf rann-
sóknadeilda, um beiðnir, túlkanir svara o. s. frv.
Stefna verður að iþví að einstöku stúdentum sé gef-
inn kostur á að dvelja við nám lengri eða skemmri
tíma (t. d. þý—1 ár) á námstímanum í meinefna-
fræðideild.
Af marggefnu lilefni langar mig til að benda á að
lœknisfrœði og lœhúngar eru ekki samnefni, sama
gildir um samstæðuna kennsla og nám.
Elín: Eg tel að kennsla í meinefnafræði með
vissri upprifjun almennrar lifefnafræði sé nauðsyn-
leg á seinni árum læknanámsins. Slík kennsla hefur
verið í gangi, en gildi hennar er undir viðbrögðum
klínisku kennaranna komið. Ef tekst að flétta mein-
efnafræðina inn í almenna klíniska námið er vel far-
ið, en vegur hennar verður lítill ef lífefnafræðikenn-
11
læknaneminn