Læknaneminn - 01.07.1979, Qupperneq 53

(1950), er áður ræðir. Með báðum þessum frum-
vörpum var þó stefnt að því að fella úr gildi tilskip-
unina frá 1672. I 22. gr. má engu að síður merkja
hinn nýja tíma, því að þar er gert ráð fyrir að ávísa
megi lyfjum í síma í sérstökum tilvikum, „en stað-
festa skal hann lyfjaávísunina með samhljóða lyf-
seðli, svo fljólt sem auðið er“. Þessi ákvæði um
símaávísanir lyfja voru óframkvæmanleg í reynd og
fóru óhemjulega fyrir brjóst ýmsum læknum. I 23.
gr. er reglugerð um gerð lyfseðla og afgreiðslu lyfja
fengin bein stoð í lögum. Reglugerð 'þessi hafði óð-
ur verið gefin út 1950.
I 7. kafla er fjallað um verðlagningu lyfj a. Þar
er staðfest (28. gr.), að fimm manna lyfjaverðlags-
nefnd skuli sjá um samningu lyfjaverðskrár og
breytingar á henni. Nefnd þessi hafði starfað frá
1960 og tók þá við samningu lyfjaverðskrár af lyf-
sölustjóra. Nefndina skyldu skipa fulltrúar Hag-
stofu Islands, landlæknis, Tryggingastofnunar ríkis-
ins, Apótekarafélags Islands og Lyfjafræðingafélags
Islands. I athugasemdum segir, að með skipun
nefndarinnar sé gætt hagsmuna framleiðenda og
neytenda, jafnframt því, sem tryggt sé hlutlaust mat.
Áttundi kafli er um lyfjabúðir, rekstur þeirra og
smásölu lyfja. I 9. kafla er fjallað um lyfjagerðir,
innflutning og heildsölu lyfja. I þessum kafla (50
gr.) er gert ráð fyrir sérstöku leyfi til handa fyrir-
tækjum, er framleiða lyf og selja þau í heildsölu.
I 50. gr. eru einnig ákvæði um tilraunastofnanir í
eigu ríkisins og Háskóla íslands, svo sem áður er
vikið að. Þá er einnig gert ráð fyrir sérstöku leyfi
handa lyfjaheildverslunum (51. gr.). I sömu grein
er tekið fram, að lyfjabúðum, viðurkenndum lyfja-
gerðum og tilraunastofnunum reknum af ríkinu eða
Háskóla íslands sé heimilt að flytja inn lyf og efni
til lyfjagerðar vegna eigin þarfa. Er svo að sjá sem
ákvæðin um tilraunastofnanir í eigu ríkisins eða Há-
skóla Islands hafi fyrst komið inn í lagatextann í
meðföram Alþingis.
Veigamestu nýmæli laganna er án efa að finna í
10. kafla (52.-66. gr.). Er hann um sérlyf. Leitast
er við að skilgreina hugtakið sérlyf og kveðið svo á,
að þau skuli skrá á sérlyfjaskrá (52. gr.). Skyldi
lyfj askrárnefnd gera tillögur um skráningu sérlyfja
(53. gr.) og í lögunum eru ítarleg ákvæði um, hverj-
um skilyrðum sérlyf skuli fullnægja til þess, að skrá
mætti það á sérlyfjaskró (55. gr.). Auk skilyrða um
virkni, notagildi o. fl., skyldi hið virka efni í lyfinu
í meginreglu vera ófáanlegt á frjálsum markaði.
Með öðrum orðum sagt, ef samsvarandi lyf var í
viðurkenndri lyfajskrá eða lyfjaforskriftabók, skyldi
ekki skrá sérlyfið. Ýmislegt stuðlaði að því, að
þessu ákvæði varð alls ekki framfylgt.
Ákvæði lokagreinar (66. gr.) 10. kafla lyfsölu-
laga urðu ek'ki skilin á annan veg en þann, að taka
skyldi af markaði innan 1—2 ára öll önnur sérlyf en
þau, er skráð yrðu. Var í upphafi ekki hugsað, að
frávik þyrftu að vera frá þessu. I athugasemdum við
54. gr. segir þannig beinlínis, að síðasta málsgr.
þeirrar greinar sé sett samkvæmt ósk stjórnar
Læknafélags Reykjavíkur. Málsgreinin er svohljóð-
andi: „Ef sérstaklega stendur á, getur ráðherra eftir
tillögum landlæknis heimilað, að flytja megi inn
takmarkað magn af óskráðu sérlyfi, enda sé það þá
aðeins látið úti gegn lyfseðli.“ - Innflulningur sér-
45
læknaneminn