Læknaneminn - 01.07.1979, Side 49

úti gegn ávísun á sérlyf samsvarandi lyf sérlyfinu
eftir fyrirsögn hinnar opinberu lyfjaskrár eða við-
urkenndu lyfseðlasafni, nema læknir hafi getið þess
á lyfseðlinum að hann óski sérstaklega eftir því, að
sjálft sérlyfið sé afgreitt og þá með því að rita orðið
„originaI“ eða skammstöfun þess orðs aftan við
lyfjaheitið.“ I 5. málsgr. sömu greinar segir þó:
„Sérlyf er þó jafnan leyfilegt að afgreiða, ef verð
þess er ekki hærra en verð samsvarandi lyfs sam-
kvæmt lyfjaskrá eða viðurkenndu lyfseðlasafni.“ I
2. málsgr. 10. gr. er skilgreint, hvað lyf samsvarandi
sérlyfi er.
Tilskipun þessi er sennilega fyrsta stjórnvaldsað-
gerð hér á landi um sérlyf, ef undan eru skildar sér-
lyfjaverðskrár.'x' Þegar hér var komið sögu, fór um-
talsverður hluti lyfjaframleiðslunnar fram utan
lyfjabúða, þ. e. a. s. í stórum lyfjagerðum eða lyfja-
verksmiðjum erlendis. Þaðan var og flestra nýjunga
að vænta, hvort sem um var að ræða ný lyf eða nýja
tækni í lyfjagerð. Um þetta leyti voru fyrstu súlfóna-
míðin að halda innreið sína hér á landi og sýnt var,
að stórframleiðsla á mældum einingum lyfjaforma,
t. d. taflna, myndi mjög leysa af hólmi handunnar
einingar lyfjaforma í lyfjabúðum, t. d. pillur og
skammtar. Tilskipun þessi ber þó með sér, að heil-
brigðisyfirvöldum hefur verið í mun að hygla inn-
lendri lyfjaframleiðslu á kostnað þeirrar erlendu, ef
um sambærileg gæði framleiðslunnar var að ræða.
Sá, sem þetta ritar, telur þetta sjónarmið enn vera í
fullu gildi. I 2. málsgr. 52. gr. frumvarps til laga um
lyfjadreifingu, sem lagt var fyrir Alþingi vorið
1979, er þetta sjónarmið einnig hafið til vegs.
Fruntvarp til latfu um úbjyryð á liifjju-
fjerfg otg á affireiðslu Ififja
(Lagt fyrir Alþingi á 62. löggjafarþingi 1943, þing-
skjal nr. 230)
Meginefni frumvarpsins felst í 1. gr.: „Lyfsali og
hver annar, sem sem rekur lyfsölu, svari bótum fyrir
tj°n, sem starfsmenn lians valda af ásetningi eða gá-
leysi í starfi sínu.“ í athugasemdum við frumvarpið
segir: „Frumvarp þetta er flutt af því tilefni, að
Eg fæ ekki betur séð en fyrsta opinberlega staðfest sér-
lyfjaverðskrá sé frá 1934 (íslenzkar lyfsöluskrár).
hættuleg mistök hafa orðið í einni af lyfjabúðum
landsins, án þess að upplýst fengist, hver væri per-
sóulega að þeim valdur, en ákæruvaldið taldi þá
ekki lagaákvæði fyrir hendi, er entust til þess að
koma fram ábyrgð fyrir mistökin.“ - Af athuga-
semdum við frumvarpið er ennfremur ljóst, að lög-
in ættu að vera til bráðabirgða, þar eð fyllra frum-
varp til heildarlaga um lyfjasölu væri í undirbún-
ingi.
Um forsögu þessa lagafrumvarps segir Vilmundur
Jónsson (Um lyfsölumál. Baráttusaga. Alþýðuprent-
smiðjan hf., Reykjavík 1948.) svo i ritgerðasafni
sínu (bls. 72) : „Fyrir örfáum árum voru þrjár kon-
ur fluttar nokkurn veginn samtímis og með svipuð-
um einkennum á sjúkrahús og benti til alvarlegrar
eitrunar. Bárust böndin að einu og sama lyfi, sjó-
veikislyfi, er þær höfðu allar fengið úr sömu lyfja-
búð og tekið af fyrirskipaðan skammt.“ - Síðar
Skálavog.
læknaneminn
41