Læknaneminn - 01.01.1983, Blaðsíða 6

Leiðari
Tölvur eru á yfirreiö um veröldina.
Þær láta enga byggö ósótta og má í
hverju koti sjá spor þeirra. Reikni-
hausar þessir eru í innsta eðli sínu
gefnir fyrir tölur, en má með lítilli fyrir-
höfn kenna þeim að fara með stafi.
Því er ekki að undra að þeim hafi
fyrst verið fengin vist í bissness; en
með því að þróun hefur orðið fá-
dæma ör hefur gagnsemi þeirra
aukist ákaflega og er nú svo komið,
sem fyrr greinir, að ekkert svið
mannlegra athafna er tölvum óvið-
komandi.
Svo er um læknisfræði. Fáir munu
þreyta önd sína á hugsun um tölvu-
væðingu ritarastarfa og sjúklinga-
skrár, það er eftir allt saman bissniss
og ekki læknisfræði. Hinu munu
margir ugga að skjár og lykilborð
verði hluti af ákvarðanatöku læknis-
ins. Þegar þessar bókstafsins drátt-
arvélar spúandi andans eimyrju
ryðjast fram þar sem áður ríktu Ijár
og hrífa, mun einhverjum þykja list
sín forsmáð og vindar framfara helst
til naprir.
Ef nýlega hefði frétzt að upp væri
fundinn fjaðurpenninn og það enn-
fremur að í ráði væri að taka hann í
4
notkun á sjúkrahúsum væru það
læknanemum vissulega merk tíðindi
þar eð breytingar væru í vændum á
eiginleikum framtíðarstarfsins. Að
hinu leiddist hugur fljótt, hvort not
gætu nokkur orðið af þessu verkfæri
við námið sjálft.
Fyrirlestrarformið var einkar hent-
ugt þegar hvorki meistarar né svein-
ar voru læsir eða skrifandi en eftir að
þrykkverk breiddist út er Ijóst að
þekkingarlega séð er fyrirlestur í
besta falli dauf enduróman kennslu-
bókar. Góður fyrirlestur er ekki
maraþonítroðsla staðreynda með
hjálp glæra ef tungan hrærist ekki í
takt við hugann. Góður fyrirlestur
sáir í hugann fræjum áhugans sem
síðan blómstra við lestur kennslu-
bókar, hann er leiksýning í anda
Comedia dell'arte með meginþræði,
sem vikið er frá eftir því sem að-
stæður bjóða hverju sinni en horfið
að á ný þegar frávikið hefur náð
sínum dramatíska tilgangi. Því er
ekki að undra að spurning verði
áleitin: Væri þessumtímabeturvarið
öðruvísi? Það er nefninlega fáum
gefið að vera góðir fyrirlesarar og
það er frekja að ætlast til þess að
kennurum eins og við heimtuðum að
þeir gætu málað olíumálverk hver og
einn. Nei, það sést þegar hóparnir
eru orðnir litlir og fyrirlestrarform
aflagt að flestir kennarar okkar geta
miðlað þannig að við lærum af og
fyllumst áhuga, það er fyrirlestra-
formið sjálft sem er gallað.
Til þessa hefur fátt annað boðist.
En nú telgja menn í fjarlægum lönd-
um fjaðurpenna nýrra tíma og áður
en varir er kennslubókin dauð og
fyrirlestrarsalir tómir, kennarar deila
tíma sínum á litla hópa nemenda og
menn heyja sér hinnar ýtarlegu
þekkingar við tölvuskjáinn, þar sem
hver maður ræður sínum hraða,
getur farið þá útúrdúra sem áhuginn
innblæs honum og stöðugra spurn-
inga er krafist í stað þess að útúr
þeim sé snúið vegna þess að svarið
er ekki á fyrirlestrablaðinu; því að án
spurninganna siturtölvan og bíður.
Þegar spurningin er orðin drif-
kraftur námsins er séns að glorificer-
aður iðnskóli verði að akademískri
stofnun.
Árni Leifsson
LÆKNANEMINN - 36. árg.