Stuðlaberg - 01.12.2016, Síða 22

22 STUÐLABERG 2/2016
Í Lux ríkir sunnudags ljúfur andinn
og Labradortíkin er glöð.
Flundrumst Mælifells flatan sandinn,
fimmta daginn í röð.
Heiða var að keyra heim hey frá Svínadal,
þar sem hún fær slægjur á hverju ári. Þar var
heldur meira um að vera eins og sést á svarinu.
Strekkiborðar á sinn stað settir,
svo er púllað af fullum krafti,
losnar þá krókur og lúkan réttir
löðrung vænan að eigin kjafti.
Mér fannst þetta undarlegt athæfi – að vera að
gefa sjálfri sér á kjaftinn og sendi þetta til baka:
Launhált er mörgum á lífsins stig
og leiðindi í sálarhorni,
‒ en fæstir berja þó sjálfan sig
sunnudags á morgni.
Eins og sést á þessu er ekki alltaf dýrt
kveðið í þessum samskiptum – enda til­
gangurinn fyrst og fremst að hafa gaman af
öllu saman.
Heiða Guðný: Við systur kveðumst mikið
á. Eitt sinn á fósturtalningavertíð taldi ég mig
að morgni dags hafa verið að berjast við möru
alla nóttina og árið eftir gistum við teljararnir
aftur á sama bæ og ég kveið mjög nóttinni í
þessu draugabæli. Þegar ég var að fara að
sofa fannst mér ég heyra í tjaldinum, það var
þriðji mars og hávetur á Vestfjörðum þar sem
þessi bær er og ég taldi víst að þetta væri nýtt
herbragð hjá draugsa og kom ekki dúr á auga
alla nóttina. Morguninn eftir var bóndinn svo
í sólskinskapi og sagði okkur um leið og við
komum fram að við hefðum komið með vorið
með okkur því tjaldurinn væri kominn í fjör­
una. Skömmustuleg sendi ég systrum mínum:
Með titrandi taugarnar öru
ég taldi mig heyra í möru
og lagði á flótta,
hálflömuð af ótta,
við nýlentan fugl niðr' í fjöru.
Ásta svaraði um hæl:
Margt hljómar mörunnar stefið
og mönnum er lítt um það gefið;
en drepast víst má
draugurinn sá
fyrst tjaldurinn tók hana í nefið.
Og Fanney var skjót til svars:
Skammt dugar skaftfellska þorið
og skjálfandi verður margt sporið
ef á taugum þig tekur
hver tjaldur sem rekur
upp skræk, til að vegsama vorið.
RIA.
Haustlægð
Sigurlín Hermannsdóttir yrkir tersínu, eða
þríhendu, eins og hún nefnist á íslensku.
Haustið kom með látum liðna nótt,
það lamdi utan húsið, veggi og þil
og sá til þess ég svæfi ekki rótt.
Mér bregður æ við bráðlynd veðraskil
því bara í gær var sumarið svo hlýtt
ég hélt það entist annan mánuð til.
En von mín um að veðrið héldist blítt,
til verka hefði ennþá nokkurt tóm
að engu varð og tregi tjóir lítt.
Nú hefur Kári kveðið upp sinn dóm
með kuldasvip hann tætti laufið allt
og traðkaði og braut mín sumarblóm.
Hann færir okkur veður vott og kalt
en vindurinn með fjandskap hvína lét
í þakrennu sem þytinn endurgalt.
Og rigningin á glugga mína grét.
Með gnauði sem að drepur allan þrótt
hún bráðum gæti breyst í vetrarhret.
Já, haustið kom með látum liðna nótt.