Stuðlaberg - 01.12.2016, Side 17

STUÐLABERG 2/2016 17
Rímað í miðmynd
eitt kvöldið og í stofunni hans sátum við og
lásum kvæðið mitt saman. Þetta voru ef ég
man rétt tíu erindi, fimm fóta, þríliða brag­
línur með síðasta liðinn stýfðan sem nam
einu atkvæði ‒ sami bragarháttur og á kvæði
Jóns Helgasonar, Í Árnasafni. Maður var ekk­
ert að fara með veggjum í þá daga. Kristján
las eitt erindið eftir annað og strikaði í með
penna um leið og hann útskýrði fyrir mér,
á afar hispurslausan hátt, hvað það væri í
hverri línu sem gerði hana ótæka. „Svona
gerir maður ekki,“ sagði hann, hlýr og vin­
samlegur. Þannig kortaðist kvæðið mitt smátt
og smátt og þegar upp var staðið og ég hafði
hlýtt á bragfræðiskýringar hans og málfars­
legar ábendingar í um það bil klukkustund
stóðu sex línur eftir, tækar. Hitt var bara því
miður ómögulegt.
Ég kvaddi svo skáldið og hélt heim. Ég
gleymi aldrei þessu kvöldi. Það var stjörnu­
bjart og snjóföl á jörðu og ég var sæll í hjarta.
Kvæðið mitt var að vísu augsýnilega ekki
nógu gott en sú staðreynd truflaði ekki það
sem upp úr stóð. Þetta kvöld hafði ég upp­
lifað mín fyrstu kynni af öguðum vinnu­
brögðum skáldsins. Nú vissi ég svolítið um
það hvernig átti að gera þetta. Kristjáni tókst
líka að koma þessari vitneskju til mín á þann
hátt að það var ekki nóg með að ég væri fylli­
lega sáttur við niðurstöðuna heldur var ekki
laust við að ég væri dálítið stoltur af þessum
sex línum sem eftir stóðu.
RIA.
Last
Orðin í kollinum oft vilja þvælast og vöðlast,
ófleyg og blind þó að lokum úr pennanum böðlast,
í fálmkenndri leit eftir andanum blek hefur bruðlast,
blöðin í vonleysi hálfskrifuð rifist og kuðlast,
svo vilja bragfræðireglur í höfðinu riðlast
og rýra þá hugsun er skyldi í ljóðinu miðlast,
en vísa, sem illa og alls ekki rímast og stuðlast
er, svo ég tali af hreinskilni, barasta guðlast.
Þórarinn M. Baldursson, víólu-
leikari og kunnur hagyrðingur,
orti ljóð þar sem hann leikur sér
að rími á skemmtilegan hátt.
Auk þess setur hann skoðanir
sínar þannig fram að ritstjóri
Stuðlabergs getur tekið heils
hugar undir með honum:
Ættjarðarljóð
Andri Snær Magnason, rithöfundurinn góð­
kunni, er hagmæltur ef hann vill við hafa.
Stuðlabergi barst ættjarðarljóð eftir hann:
Þú ýkta eyjan
Ó! Ísland, þú er þvílíkt flott
með þúfur og jökla og geggjaða fossa
þótt veðrið sé reyndar grátlega gott
með gjafmilda himna á rennblauta kossa
þá ertu Ísland indælt sker
ýktasti staður á jörðu hér.
Já! Land mitt, þú ert ágætis eyja
æðislegt finnst mér hérna að lifa
og að lokum sjálfsagt dýrðlegt að deyja
einn daginn er lífsklukkan hættir að tifa
þá hvíli ég í þinni mergjuðu mold
móðir mín góða, Ísafold.
Be
ng
t O
be
rg
er
/
C
re
at
iv
e
C
om
m
on
s
Andri Snær Magnason.