Stuðlaberg - 01.12.2016, Side 32

32 STUÐLABERG 2/2016
Gunnar Thorsteinsson varð andvaka og sá
sér ekki annað fært en að beisla skáldfákinn:
Geysist ljóðafákur frár
frjáls um grundir;
lifnar hugur, lyftast brár,
léttast stundir.
Þá hugur fer á hörkuspan
og hættir dormi
úr mér vellur vitleysan
í vísnaformi.
Og Gunnar setti saman vísu sem ætti
kannski við núna á þessu kosningahausti:
Þingmenn tala, þéttan mala,
þungt á ala málunum,
með vaðals hala í villu gala;
vekja kala í sálunum.
Ármann Þorgrímsson orti vísu og gaf
henni nafn. Hún heitir Breyttir tímar:
Þeir sem áður ortu best
um eðalvín og kvennafar
lofsyngja nú magann mest
og minnast ekki á stelpurnar.
Sic transit gloria mundi.
Guðmundur Halldórsson orti limru um það
nýjasta í kynningar- og ferðamálum á Íslandi:
Trítlar víða túristanna her
um tinda, dali, móa og eyðisker.
Margt er hér að sjá;
mest þó allir þrá
brekkuna þar sem Bieber velti sér.
Hallmundur Kristinsson orti skemmtilega
vísu þegar sviptingarnar stóðu sem hæst í
stjórnmálunum:
Í Framsókn menn foringja velja;
í fylginu töluverð elja.
Einhverjir sálina selja!
‒ Svo er að telja ...
Hallmundur orti líka um sígilt vandamál
þeirra sem fást við yrkingar:
Margir sig leggi í líma
við ljóðagerð allra tíma.
Upphefst nú ægileg glíma,
því allt þarf að stuðla og ríma.
Og fleiri hafa velt fyrir sér vandamálum
sem tengjast hefðbundnum yrkingum.
Baldvin Flóki Bjarnason setti þessa saman:
Við það að hnoða hnyttið ljóð
hnýt ég um þá steina
að aldrei tengjast tyrfin hljóð
og tjá það sem ég meina.
Ástarsorgin hefur oft leikið fólk grátt eins
og dæmin sanna. En sumir geta horft björtum
augum fram á við þó að þau mál gangi í
brösum.
Jóhannes G. Jónasson, sem kenndur var við
Skjögrastaði í Vallahreppi, þar sem einu sinni
hét Suður-Múlasýsla, (f. 1862, d. 1928) átti
unnustu sem tók því illa þegar hann gat barn
við annarri. Mun hún hafa sagt samskiptum
þeirra lokið. Þá orti Jóhannes:
Þú ert köld og sein til sátta,
svart þitt hugarþel.
Þú vilt ekki hjá mér hátta!
Húrra! Farðu vel.
Um miðja tuttugustu öld, þegar hvað harð­
ast var deilt um íslenska ljóðlist og svokölluð
„Ekki þarf að gylla gull“
Lausavísnaþáttur