Úrval - 01.03.1969, Síða 99

SKJÖL VALACHI
97
Jói (Banana-Jói) Bonnano, líka
þeir Bobby Doyle og „Gap“ Petrelli.
Það var farið með mig að fjar-
lægari enda borðsins, og náunginn,
sem er með mér, segir þá: „Jói,
þetta er Don Salvatore Maranzano.
Hann ætlar að verða húsbóndi okk-
ar allra í þessum vandræðum.“ ■—-
Þetta var í fyrsta skipti sem ég sá
hann. Manni hefði aldrei getað
dottið það í hug, að hann væri bófa-
foringi. Hann leit út eins og banka-
stjóri.“
Maranzano sagði Valachi, að
hann skyldi setjast sér til hægri
handar. Byssa og rýtingur voru
lögð á borðið fyrir framan hann.
Maranzano sagði svo á ítölsku:
„Þetta táknar, að þú lifir með hjálp
byssu og hnífs og að þú deyir af
völdum byssu og hnífs.“ Síðan
spurði hann Valachi, hvaða fingur
hann notaði til þess að hleypa af
með.
„Þennan,“ svaraði Valachi og
lyfti vísifingri hægri handar. „Ég
var enn að velta því fyrir mér,
hvað hann ætti við, þegar hann
sagði mér að rétta fram hendurn-
ar þétt saman og snúa lófunum
upp. Svo setti hann pappírsblað í
þá og kveikti í því með eldspýtu.
Svo sagði hann mér að hafa þessi
orð eftir sér, um leið og ég hreyfði
logandi blaðið fram og aftur:
„Þannig mun ég brenna, ef ég
ljóstra upp leyndarmáli þessa Cosa
Nostra.“ Cosa Nostra og leyndar-
mál þess skipar fyrsta sæti og verð-
ur að koma á undan öllu öðru, ætt-
ingjúm okkar, trúarbrögðum okk-
ar, landi okkar.
Svo var komið að þvi að velja
„gombah“ handa Valachi. Valachi
sagði, að þar væri um að ræða fé-
laga, sem átti að vera „eins konar
guðfaðir minn og ábyrgur fyrir
gerðum mínum.“ Maðurinn, sem
valinn var til þessa, var Jói Bonn-
ano.
„Hann kemur til mín og segir:
„Réttu mér fingurinn, sem þú skýt-
ur með.“ Ég rétti honum fingur-
inn, og hann stingur í fingurgóm-
inn með prjóni og kreistir, þangað
til það blæðir úr. Þegar blóðið
sást, segir herra Maranzano: „Þetta
blóð þýðir, að við erum nú í einni
og sömu fjölskyldu."
„Svo útskýrir hann það fyrir
mér, hvernig einn meðlimur geti
þekkt annan. Ef ég er með vini
mínum, sem er meðlimur, og ég
hitti annan vin, sem er meðlimur,
en þeir tveir þekkjast ekki, segi
ég: „Halló, Jim, þetta er John. Hann
er vinur okkar." En sé sá þriðji
ekki meðlimur, segi ég: „Jim, þetta
er John. Hann er vinur minn.“
Að inntökuathöfninni lokinni
lýsti Maranzano sóknaráætluninni
í stríðinu gegn Masseria. „Ykkur
verður öllum komið fyrir í íbúðum
víðs vegar í borginni. Svo höfum
við líka njósnara á götunum. Þeg-
ar hringing kemur frá Brownhverf-
inu um, að einhver óvinanna hafi
sézt þar, verður hringt beint í íbúð-
ina, sem við höfum í Bronx. Og
þegar sú hringing berst, verðið þið
að bregða eins skjótt við og mögu-
legt er. Við verðum að leggja að-
aláherzluna á að ná í alla helztu
forkólfana þeirra, og við verðum
að ná Masseria sjálfum.“ Þegar
fundinum var lokið, ók „Gap“ Pet-