Úrval - 01.03.1969, Blaðsíða 109

SKJÖL VALACHI
107
árið 1935. Þar voru að verki þrír af
byssubófum Lepke Buchalters. Um
þetta farast Valachi svo orð: „Char-
ley heppni áleit, að það væri bezt
fyrir alla aðila, að það væru menn
úr herbúðum Hollendingsins sjálfs,
sem sæju um hann.“
Ráðabrugg Lucianos virtist vera
alveg pottþétt, og því tók vellíðun-
arkennd að streyma um meðlimi
Cosa Nostra. Þeir Luciano og Geno-
vese hremmdu hinn risavaxna „veð-
banka“ Schultz og starfsemi Valachi
blómgaðist nú svo dýrlega, að hann
lét sig það engu skipta, að hann
varð nú að sjá um meiri ,,ís“, þ.e.
mútufé, lögreglunni til handa. Slíkt
var alveg nauðsynlegt vegna út-
þenslu sarfseminnar. Hann notaði
jafnvel hluta af gróðanum til þess
að hleypa af stokkunum „fínum
veðreiðabanka111 í borginni White
Plains í New Jersey-fylki, þar sem
húsmæður í úthverfunum gátu látið
fara vel um sig og eytt síðari hluta
dagsins í að veðja á hrossin á veð-
reiðum úti um allar trissur.
En sá hlær bezt, sem síðast hlær.
Og segja má, að Hollenzki-Schultz
hafi veitzt tækifæri til að hlæja að
keppinautum sínum í hinum nýja
bústað sínum. Nú var Schultz ekki
lengur skotmark Deweys. Dewey
náði ekki lengur til hans, og því tók
hann að einbeita sér að því að ná
tang'arhaldi á Luciano. Og honum
tókst að fá hann dæmdan fyrir að
hafa gerzt margfaldlega brotlegur á
sviði annarrar glæpastarfsemi, þ.e.
fyrir að neyða kvenfólk til þess að
stunda vændislifnað og hirða tekj-
urnar af því. Árið 1936 var Luciano
dæmdur til fangelsisvistar, og hljóð-
aði dómurinn upp á 30 til 50 ár.
Þetta var talsvert áfall fyrir Val-
achi. „Hvers vegna þurfti þetta
endilega að vera Charley heppni?“
spyr hann. „Ég var þá einmitt að ná
nánara sambandi við hann, og allt
gekk prýðilega hjá mér.“ Og til
þess að bæta gráu ofan á svart þá
lýsti Dewey yfir því, að Genovese
væri „Konungur alls konar glæpa-
verka“, og tók nú að rannsaka mál
hans í óða önn. Vito Genovesa fannst
þetta því mjög heppilegur tími til
þess að hverfa um hríð. Árið 1937
steig hann um borð í skip, sem var
að leggja af stað til Ítalíu.
„Jæja,“ segir Valachi, „nú var
Charley heppni horfinn, og svo
hvarf Vito líka. Já, þetta var sann-
arlega áfall fyrir okkur alla.“
OKURKARLINN
Nú varð Frank Costello því hús-
bóndi „Luciano-fjölskyldunnar" í
fjarveru hins raunverulega hús-
bónda. Slíkt gat haft alvarlegar af-
leiðingar fyrir Valachi. Það var ekki
svo að skilja, að það væru neinir
persónulegir árekstrajr með þeim
Costello. Um þetta farast Valachi
orð á þessa leið: „Frank var mesti
friðsemdarnáungi." En Costello
hafði ekki eins mikinn áhuga á
„fjölskyldumálefnum" og rekstri
sinna blómstrandi „fyrirtækja",
spilavéla, veðbankabralls og alls
konar fj árhættuspila. Hann átti líka
hluti í löglegum fyrirtækjum, svo
sem olíuvinnslu, fasteignasölu og
vínumboði og vínsölu.
Valachi var alveg sannfærður um
eitt. Nú yrði hann að treysta á
sjálfan sig og engan annan. Hann