Úrval - 01.11.1969, Qupperneq 127

HVAÐ ER YOGA?
125
ist og upprætt hana.
Yogaþjálfaður maður getur líka
með svipuðum aðferðum unnið bug
á erfiðum skapsmunum, þunglyndi
og fljótfærni. Hann kemst að raun
um það, ef hann athugar þessa
skapgerðarbresti að þeir búa í
hugsanavenjunum. Hinn kyrri hug-
ur er laus við slíka galla. Þetta er
allt eins og hnútar úr hugsanasam-
böndum, njörvaðir saman við til-
finningar og hvatir. Hugsunin held-
ur áfram að svara eins og við sömu
skilyrði, ef hnúturinn er ekki leyst-
ur.
Mesti sigur yogaþjálfunarinnar er
þó vaxandi viljastyrkur. í Raja
yoga er mest kapp lagt á þetta, ekki
auðvitað á viljaþrek til að kúga
vilja annarra manna, heldur á vilja-
þrek, sem gerir manni kleift að
stjórna sjálfum sér.
Eruð þið mér ekki sammála um,
að ragmennskan sé mesta böl mann-
kynsins, þetta að láta alltaf undan
fyrir því í sjálfum sér, sem maður
veit, að er lakara, þetta, sem kem-
ur svo snilldarlega fram hjá Páli
postula, þegar hann segir: „Það
góða, sem ég vil, það geri ég ekki,
en það vonda, sem ég ekki vil, það
geri ég“. Þessi heigulsháttur veldur
því fremur en allt annað, hve mann-
lífið einkennist mikið af aumingja-
skap og böli.
Allir erum við verri menn en okk-
ur er eiginlegt. Þess vegna er heim-
urinn verri en hann þyrfti að vera.
Á ungum aldri ætti að venja fólk
við að vera sjálft húsbóndi yfir
sinni sál.
En við erum ekki húsbændur yfir
sjálfum okkur, því miður. Við er-
um á valdi tízkunnar, á valdi þess,
hvað fólk segir um okkur, á valdi
stjórnmálaskoðana, og öll þessi atr-
iði og margt fleira geta valdið því,
að við gerum ekki það „góða, sem
við viljum“, að við vinnum það fyr-
ir vinskap manns að víkja af götu
sannleikans.
En yoganeminn iðkar sjálfs-
ákvörðun, venur sig á að láta eig-
indir sálarlífsins hlýða sér, venur
sig á að ýta skilyrðislaust út hugs-
un, sem honum finnst óæskileg. Og
hann kemst að raun um, að þrek í
sálarlífinu er þrek í hinu ytra lífi.
Fyrir nokkrum árum var sýnt í
Reykjavík leikritið Tehús Ágúst-
mánans. Það gerist meðal snauðra
almúgamanna á eynni Okinawa.
Einn var sá siður fólksins, að
það tók sér kyrra stund, meðan sól-
in var að síga, og horfði á sólarlag-
ið.
Er það ekki hverjum manni hollt
að taka sér daglega kyrra stund?
Og ef hann notar þá kyrru stund á
skipulegan hátt til þess að bæta
sjálfan sig, sannfærist hann um það,
að ef líkamsrækt er nauðsynleg, þá
er hitt, að rækta sálarlífið, ekki
Síður nauðsynlegt. Og svo kemur
hin andlega hlið málsins: Að geta
stjórnað því, sem er að gerast í sál-
arlífinu, er að geta lifað mannlegu
lífi öldungis óháður, samur og jafn
í kvöl og sælu, samur og jafn við
vin og óvin.
f kyrrðinni, sem tekur við, þegar
maður megnar að þagga niður í
hugsanaólgunni, er að finna leiðina
til hinnar hljóðu uppsprettu lífsins,
veruleikans, sem ekkert nafn hefur
og enginn getur lýst.