Morgunblaðið - 01.07.2005, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 1. JÚLÍ 2005 39
MINNINGAR
undraðust svarið en væntanlega átti
Arni við að ferðir ýmissa aðila til
Rússlands til að auka viðskipti hefðu
engin áhrif haft í sölu öysts flsks.
Ami var þungvigtari í allri samn-
ingagerð, það leyndist engum.
Nokkram árum síðai' hóf ég störf
hjá Útflutningsmiðstöðinni sem má
kalla forvera Útflutningsráðs. Þá
hófst samstarf okkar Árna að nýju,
fyrst og fremst um sýningarþátttöku
þar sem matvæli voru kynnt. Menn
geta rétt rennt gran í það hvað það
þýddi að hafa Sölumiðstöðina með
sér um leið og reynt var að kynna
önnur matvæli frá Islandi. Þá varð
ég þeirrar ánægju aðnjótandi að fara
með Áma til Moskvu sem fulltrúi í
viðskiptasendinefnd og fékk að sjá
alla dýrð kommúnismans.
Gestrisni Guðrúnar og Ama var
viðbrugðið og nutum við þess. Jafn-
framt fengum við að kynnast vinum
og skólasystkinum þeirra.
Nú er þessi mikla kempa fallinn
frá og fari hann vel.
Við Sigríður sendum Guðrúnu,
börnum og tengdabömum einlægar
samúðarkveðjur.
Ulfur Sigurmundsson.
Við sáumst síðast fyrir nokkram
mánuðum við jarðarför góðs og kærs
vinar, Valgarðs J. Ólafssonar, fyrram
húsbónda míns og skólabróður og
vinar Árna. Þá hafði ég ekki séð
Ama um langa hríð - og það sama
gilti einnig um Valgarð heitinn - ég
hafði heldur ekki hitt hann langa
lengi. Við þessa endurfundi við góða
vini, annan þegar í örmum Drottins
og hinn við dánarbeð vinarins, í fylgd
ástríkra dætra sinna, þeirra Hólm-
fríðar og Elísabetar, fyrirvarð ég mig
óumræðilega fyrir það, hversu lítt
ræktarsamur ég hafði verið við þessa
vini mína og lærifeður og niður í
huga mér laust sem leiftur litlu ljóði,
sem ég hafði heyrt og numið, ljóði
eftir ókunnan höfund, sem lýsir at-
vikum sem þessum á hjartnæman
hátt og með sárri og mikilli eftirsjá.
Mig hefði langað til að geta sagt eitt-
hvað þessu líkt núna:
I grenndinni veit ég um vin, sem ég á
í vícfáttu stórborgarinnar.
En dagamir æða mér óðfluga frá
og árin án vitundar minnar.
Og yfir til vinarins aldrei ég fer,
enda í kappi við tímann.
Sjálfsagt þó veit hann ég vinur hans er,
því viðtöl við áttum í símann.
En yngri vorum við vinimir þá,
af vinnunni þreyttir nú erum.
Hégómans takmarki hugðumstvið ná
og hóflausan lífróður rerum,
„Eg hringi á morgun," ég hugsaði þá,
„svo hug minn fái hann skilð.“
En morgundagurinn endaði á
að ennþá jókst mill’ okkar bilið.
Dapurleg skilaboð dag einn ég fékk,
að dáinn sé vinurinn kæri.
Ég óskaði þess, er að gröf hans ég gekk,
að í grenndinni ennþá hann væri.
Sjálfur ef vin þú átt góðan í grennd
gleymd’ekki, hvað sem á dynur,
að albesta sending af himnunum send
er sannur og einlægur vinur.
Ariia Finnbjörnssyni kynntist ég
fyrir tæpum 40 árum, er ég starfaði í
Hamborg á vegum SÍS. Ég vissi
samt öll deili á honum, því elsta syst-
ir hans, hún Margrét, var skólasystir
mömmu minnar úr Kvennó og vora
þær miklar vinkonur alla tíð. EkM
nóg með það, því Árni var sonur
Finnbjöms Hermannssonar, eins af
verzlunarstjórum - faktorum - Ás-
geirsverzlunar á Isaíirði, síðar Sam-
einuðu verzlananna, frá því um alda-
mótin 1900 og fram undir 1925 og
allan þann tíma starfsbróðir afa
míns, Kristjáns Ásgeirssonar. Afi
stýrði rekstrinum á Flateyri en Finn-
bjöm á Hesteyri.
Að loknu námi í viðskiptafræði við
Háskóla Islands í stríðslok hóf Ami
störf í stjórnskipaðri útflutnings-
skrifstofu fyrir sjávarafurðir, „því
fiskur og fiskafurðir voru hans fag“.
Þessi stoftiun starfaði stutt og gekk
Ami þá í þjónustu Sölumiðstöðvar-
innar, sem hann þjónaði dyggilega í
40 ár eða alla sína starfsævi, mest all-
an tímann sem sölustjóri á fiskmörk-
uðum Evrópu, beggja vegna jám-
tjaldsins, þó að mestu austan þess.
Hann og hans ágæta eiginkona, Guð-
rún Gestsdóttir, bjuggu um nokkurra
ára skeið í Tékkóslóvakíu, því mikil
viðskipti vora á milli landanna um og
eftir 1950, auk þess sem þægilegt var
að sinna öðrum mörkuðum í A-Evr-
ópu þaðan. Ami aflaði sér góðrar
kunnáttu í tékknesku, sem gagnaðist
honum vel síðar í löngum og ströng-
um samningalotum við harðsvíraða
rússneska samningamenn, en tungu-
málin era mjög skyld og Ámi var
fljótur að tileinka sér rússnesku líka.
Ég er þeirrar skoðunar, að Árni
Finnbjörnsson hafi verið einhver
hæfasti og afkastamesti markaðs-
maður í fisksölumálum, sem Island
hefur alið. Samferðamönnum hans,
sem ég kynntist flestum á síðustu
áratugum nýliðinnar aldar, bar öllum
saman um hæfni hans, þolinmæði og
þrautseigju á þessum ógnarlöngu
samningafundum við Rússa og aðra
dáindismenn á austurmörkuðunum.
Ég tel heldur ekki leika neinn vafa á
því, að fáir, ef nokkur, hafi selt annað
eins magn af frystum fiski, karfa;
ufsa, síld og öðram bolfiski. I
V-Evrópu naut hann mikillar virðing-
ar og í Þýzkalandi alveg sérstaklega,
því þess varð ég sjálfur áskynja.
Ég læt þessum fátæklegu orðum
lokið og færi frú Guðrúnu og dætr-
unum, Hólmfríði og Elísabetu og
fjölskyldum þeirra, hugheilar sorgar-
og saknaðarkveðjur okkar Ásu
Hönnu. Megi algóður Guð styrkja
ykkur og hugga í sorg ykkar.
Gylfi Guðmundsson.
Við námsmenn í Prag fyrir hart-
nær hálfri öld voram skelfilegir ein-
stæðingar. En þar á staðnum var þó í
eitt hús að venda fyrir utan krámar.
Það var tO „Konna“, Áma Finn-
björnssonar konsúls og Guðrúnar
Gestsdóttur konu hans.
Þau tóku okkur ævinlega með ein-
stakri hlýju og rausn og leystu okkur
iðuiega út með gjöfum. Einhverju
sinni fóram við með pokafylli af
skyrtum sem Konni sagðist hættur
að nota, og í annað skipti með nýja
skó, auk nestis.
Þær vora margar og meinfyndnar
gamansögumar sem Þorgeir Þor-
geirson sagði síðar af samskiptum
okkar við þau heiðurshjón, oftast
færðar vel í stílinn.
Við þökkum Árna Finnbjömssyni
kynnin, og vottum Guðrúnu og öðr-
um aðstandendum innilega samúð.
Fyrir hönd námsmanna í Prag
1957-1960,
Haukur Jóhannsson,
Helgi Haraldsson.
Mig langar að skrifa fáeinar línur
til minningar um Árna Finnbjöms-
son.
Ég kynntist honum og eftirlifandi
konu hans, Guðrúnu, fyrir um átta
árum. Þá kom ég til þeirra í Hvassa-
leiti 39 sem heimilishjálp. Strax og ég
fór að kynnast þeim hjónum fann ég
að hér bjuggu öðlingshjón, en nú á
kveðjustundu er margs að minnast.
Ami var Ijúfur maður og dagfars-
prúður og vildi allt fyrir alla gera á
meðan hann gat. Síðustu árin voru
erfið vegna veikinda hans.
En nú kveð ég hann með trega og
söknuði.
Elsku Guðrún, ég bið góðan guð að
vera með þér á þessari stundu og um
alla tíð.
Dætrum þínum sendi ég innilegar
samúðarkveðjur og fjölskyldum
þeirra.
Guð blessi ykkur öll.
Guðrún
Jóhannsdóttir.
Við kynntumst Árna Finnbjöms-
syni er við fluttum í Hvassaleitið fyr-
ir um það bil fjórtán áram. Þá var
hann sestur í helgan stein eftir far-
sælt ævistarf. Móttökurnar voru
hlýjar og eitt af því fyrsta sem hann
bauð okkur var að við gætum hve-
nær sem væri fengið lánuð þau verk-
færi og áhöld sem hann átti í bíl-
skúrnum. Það var sjálfsagt í hans
huga og greiðasemi og elskulegheit
einkenndu allt viðmót hans í okkar
garð.
Þó að Ami væri hættur stöfúm er
við kynnumst honum þá sat hann
sannarlega ekki með hendur í skauti.
Hann var sífellt að. Við sem voram
kynslóð á eftir honum getum margt
af honum lært.
Við kveðjum góðan nágranna og
eram þakklát fyrir að hafa fengið að
vera honum samferða um tíma á lífs-
leiðinni og þakklát fyrir alla hjálp-
semina og hlýjuna sem hann sýndi
okkur alla tíð.
Eftirlifandi eiginkonu Ama, Guð-
rúnu Gestsdóttur, dætram þeirra og
fjölskyldum þeirra sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Magnús og Sigrún.
+ Jóhann Páll Ing-
ólfsson fæddist á
Uppsölum í Ejjafjarð-
ai-sveit 16. ágúst 1931.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 17. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Jón Ingólf-
ur Pálsson, bóndi á
Uppsölum, f. 13. apríl
1902, d.26. sept. 1993,
og kona hans Lilja Jó-
hannesdóttir, f. í
Stóra-Dunhaga 6.
október 1905, d. 19.
des. 1976. Systkini Jó-
hanns ein: 1) Lilja, f. 20. okt. 1923, d.
18. júní 1996. Þau vom samfeðra en
móðir hennar var fyrri kona Ingólfs,
Jóhanna Sesselja Sigurðai'dóttir, f. í
Árdal í Andakílshreppi, Borg. 13.
nóv. 1898, d. 6. maí 1927. 2) Bergur,
f. 19. janúai' 1938.
Hinn 7. feb. 1953 kvæntist Jóhann
Huldu Herborgu Marvinsdóttur, f.
16. jan. 1931, d. 7. mars 1995. For-
Skimað eftir hrossum í haga, sól-
eyjar, fíflar og njóli allt í bland, eld-
hús baðað í morgunsól, reykinga-
lyktin, „afalykt" eins og stelpurnar
mínar kölluðu hana, feitir sperðlar,
gamla gufan, lögin hans Kristjáns á
Gilhaga og svo vink í bæjardyrunum.
Allt eru þetta minningar sem tengj-
ast honum pabba mínum. Myndirnar
eru svolítið gamaldags en samt sem
áður og kannski einmitt þess vegna
svo dýrmætar. Við fráfall hans hefur
þjóðfélagið, þetta hraða þjóðfélag,
orðið fátækara en áður. Hann var
nefnilega óttalega mikil gersemi
þessi karl sem ég átti fyrir pabba og
eiginlega má segja að hann hafi verið
einn af síðustu móhíkönunum. Á
Uppsölum stóð tíminn í stað. Þar
ríkti þetta einstaka andrúmsloft og
þessi einhvern veginn dæmalausa
gæska. Þar var líka tími fyrir aðra.
Gestrisni var hans aðall. Nægur tími
til að hringja og gleðja gamlar vin-
konur - að spjalla, fá gesti, spjalla
meira og biðja fólk um að þiggja ör-
lítið meiri kaffidropa. Alltaf til staðar
- alltaf á sínum stað. Hann var
eldrai' hennar voru
Mai'vin Þorleifsson, f.
10. apríl 1895 í Enni,
Hofshreppi, d. 3. ágúst
1977, og kona hans
Stefama Magnúsdóttir
frá Kollsstöðum á Völl-
um í S-Múlasýslu, f. 23.
maí 1896, d. 12. nóv.
1958. Fyrstu búskapar-
árin bjuggu Marvin og
Stefanía í Enni, Hofs-
hreppi en lengst af
bjuggu þau í Sandfelli.
Jóhann og Hulda
eignuðust sex börn.
Þau eru: 1) Lilja Stef-
anía, f. 19. ág. 1951, gift Emi
Tryggvasyni, f. 14. feb. 1953. Þau
eiga fjögur böm: Jóhann Tryggva, f.
12. okt. 1972; Sigríði Huldu, f. 28.
sept. 1973, og tvíburana Hákon og
Helga, f. 18. des. 1984.2) Ásdís, f. 15.
maí 1953, gift Erni Arasyni, f. 16.
mars 1955. Dóttb- þeirra er Svan-
hildur, f. 9. feb. 1976. Fyrir átti Ásdís
soninn Frey Ragnarsson, f. 11. nóv.
menntaður maður hann pabbi minn,
nei, nei, ekki langskólagenginn, en
hafði það í sér sem einkennir mennt-
aða menn:
Þitt er menntað afl og önd,
eigirþúframaðbjóða.
Hvassan skilning, haga hönd,
hjartaðsannaoggóða.
(Step.G.)
Á sínum yngri áram var hann hag-
ur í höndum og alla tíð skynsamur,
bamgóður og skilningsríkur á bresti
annarra. Hann var einstaklega um-
talsgóður, hlýr og vænn hann pabbi
minn. Vandaður út í gegn. Vegna
þessa eiginleika hans finnst mér að
þessi vísa Stephans G. smelli við
hann. Við hefðum viljað fá að njóta
hans svo miklu lengur, en fyrst að
svona fór hugsum við hlýlega til
hans, þegar hann hverfur á vit nýrra
tíma. Hafi hann þökk fyrir allt og eitt
er víst að ferðin hans heim til
mömmu, konunnar sem honum þótti
svo vænt um, verður góð. Hjúkrun-
arfólki og öðram sem önnuðust hann
svo frábærlega síðustu vikurnar
1971. 3) Inga, f. 23. mars 1958, gift
Rúnari Arasyni, f. 24. ágúst 1952.
Þau eiga tvíburana Guðrúnu Svan-
hildi og Huldu Herborgu, f. 28. sept.
1996. 4) Jóhann, f. 16. ágúst 1959,
kvæntur Hjördísi Henriksen, f. 15.
maí 1962. Þau eiga þrjár dætur:
Huldu, f. 15. feb. 1980, Ólfu Dröfn, f.
27. mars 1983, og Amöndu Ásdísi, f.
11. mars 1988. 5) Halla, f. 29. júní
1962, gift Ragnari Torfa Geirssyni,
f. 14. júní 1960. Þau eiga þijú börn:
Kristínu Lilju, f. 29. ágúst 1986, Haf-
stein, f. 12. mars 1993, og Bjarka, f.
12. okt. 1999. 6) Ingólfur, f. 26. nóv.
1967, kvæntur Matthildi Ástu
Hauksdóttur, f. 24. mars 1965.
Þeirra börn eru Jóhann Axel, f. 22.
feb. 1991, og Katrín Þöll, f. 31. mars
1993. Fyrir átti Matthildur dótturina
Karenu Örnu Hannesdóttur, f. 17.
aprfl 1985.
Árið 1961 tóku Jóhann og Hulda
við búinu á Uppsölum af foreldrum
Jóhanns og bjuggu þau þar alla sína
tíð. Jóhann var áhugasamur um
hi-ossarækt og var einn af stofnend-
mn hestamannafélagsins Funa. Sat
hann þar í stjóm og var gerður að
heiðursfélaga 1997.
títför Jóhanns verður gerð frá
Munkaþverárkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
sendi ég innilegar þakkir og enn
fremur öllum þeim mörgu sem heim-
sóttu hann á sjúkrahúsið. Hann var
afskaplega glaður og þakklátur ykk-
ur öllum. Jákvæðninni og þakklæt-
inu verður best lýst með orðunum
sem hann sagði daginn áður en hann
dó: „Það er eiginlega ekki hægt að
hafa það mikið betra.“ Ég kveð hann
með kveðjunni sem hann sjálfur not-
aði svo gjarnan: „Og bless, pabbi
minn.“
Inga Jóhannsdóttir.
Elsku Jói minn. Að eiga að góða
tengdaforeldra er ómetanlegt hverj-
um manni og þá átti ég svo sann-
arlega í ykkur Jóa og Huldu.
Ung missti ég mína foreldra, rétt
um tvítugt, en á Uppsölum átti ég
alltaf gott skjól og ómældan kær-
leika, líka á erfiðum tímum. Takk
fyrir það!
Á kveðjustundu hugsar maður: Ef
ég hefði nú farið oftar í heimsókn
eða...
En við voram alltaf í sambandi, þó
heimsóknir væra ekki daglegt brauð
og við vitum um hug hvert annars.
Eg vil bara segja takk, elsku Jói
minn, fyrir allt.
Við munum ylja okkur við góðar
minningar um samverastundir okk-
ar. Nú ertu kominn til hennar Huldu
þinnar sem kvaddi okkur 7. mars.
1995. Þið hafið átt saman fagnaðar-
fundi og það meira að segja á sjálfan
þjóðhátíðardaginn okkar, ekki ónýtt
það.
Guð blessi ykkur, kæra tengdafor-
eldrar, og umlyki ykkur ljósi sínu alla
tíð.
Ykkar tengdadóttir,
Hjördís (Didda).
Þú skrifar nú eftir karlinn sagði Jói
eitt sinn við mig þegar við sátum yfir
glasi og spjöHuðum saman. En ekk-
ert mærðarkjaftæði, bætti hann við.
Við vorum svo sammála um að ég
skrifaði það sem mér fyndist vera
rétt um karlinn eins og Jói kallaði
sjálfan sig stundum.
Jóhann Páll Ingólfsson var aUa tíð
heill í því sem hann tók sér fyrir
hendur. Hann var stoltur maður sem
fór sínar eigin leiðir. Kunningja og
vini átti Jói marga og var jafnan mik-
ill gestagangur á Uppsölum. Hulda
Marvinsdóttir, eiginkona Jóa, bjó
honum fallegt og ástríkt heimili. Það
var mikill missir fyrir alla sem kynnt-
ust henni þegar hún lést eftir erfið
veikindi. Þar missti Jói mest en af ey-
firskri karlmennsku barmaði hann
sér ekki. Hulda og Jói eignuðust sex
böm. Eftir að Jói var orðinn ekkju-
maður sá hann um sig sjálfur og þar
naut snyrtimennska hans sín einkar
vel.
Jói var alla tíð tengdur íslenskri
náttúra mjög sterkum böndum og
skildi hana vel. Þetta næmi gerði
honum kleift að rækta góð hross. Jói
hafði gott eyra fyrir tónlist og smekk
fyrir ljóðum. Tónlistin var stór part-
ur af heimilislífinu á Uppsölum.
Ógleymanlegar eru þær stundir þeg-
ar Uppsalahúsið bókstaflega nötraði
af.söng og kannski þrjár kynslóðir að
syngja saman.
Jói hafði gaman af veiðiskap en
stundaði það lítið síðustu árin. Það
var gaman að heyra hann segja frá
veiðiferðum eða frá göngum en hann
var gangnaforingi svo áratugum
skipti. Hann var afar vinsæll £ því
starfi því eins og góðum höfðingja
sæmir var hann sanngjarn og rétt-
látur og hugsaði vel um sína gangna-
menn.
Núna á þessum tímamótum þegar
ég kveð vin minn þá óska ég nýfæddri
dóttur minni að fá einhverja af þeim
afbragðskostum sem prýddu hann.
Það er gæfa og forréttindi að fá að
kynnast slíkum höfðingja sem Upp-
sala-Jói sannarlega var. Það er
kannski best að enda þessi skrif á eft-
irfarandi:
Það var jafnan yndi hans að auka
gleði náungans. Ættingjum og vinum
sendi ég hugheilar samúðarkveðjur.
Logi Óttarsson.
Elsku Jói minn, það er skrítið að
hugsa að nú sértu farinn úr þessum
heimi. En ég sé bara hana Huldu þína
fyrir mér með brosið blítt og faðminn
opinn að taka á móti þér. Það er stutt
síðan ég fékk fréttir af því að þú vær-
ir orðinn alvarlega veikur, en ég hélt
einhvem veginn að þú myndir bara
hrista þetta af þér og yrðir alltaf á
Uppsölum.
En svo þegar ég minnist síðustu
heimsóknar minnar til þín man ég
hvað mér þótti þú eitthvað einn í
þessu stóra húsi, ég hugsaði mikið til
hennar Huldu þar sem við sátum í
eldhúsinu og þáðum kaffi og með því.
Ég var bara átta til níu ára þegar
ég byrjaði að koma í sveitina, feimin
og hrædd, sérstaklega við hundinn á
bænum og hékk stöðugt í honum
stjúpa mínum. En það átti eftir að
breytast því ég var tíður gestur hjá
ykkur Huldu. Og þegar ég hugsa til
baka átti ég mínar bestu stundir æv-
innar á Uppsölum, við heyskap og í
búinu okkar krakkanna. Það voru
alltaf svo margir hjá ykkur og barna-
börnin ykkar mörg hver eins og htlu
systkini mín. Okkur leiddist aldrei í
sveitinni og ég get ekki annað en
dáðst að þér, Jói minn, og henni
Huldu þinni, þvílík þolinmæði að hafa
allan þennan skara öll sumur og frí
hjá ykkur. Nú á ég sjálf þrjú börn og
tvo ömmustráka og ég mun hafa lífið
á Uppsölum og mínar sælustundir
þar að leiðarljósi sem mamma og ekki
síst sem amma. Takk fyrir mig, elsku
Jói minn.
Elsku Lilla Dísa, Inga, Jonni,
Halla, Ingi og börn. Innilegar sam-
úðarkveðjur.
Aðalheiður Sigurjónsdóttir
(Heiða).
JOHANN PALL
INGÓLFSSON